Beste Vincenzo,
In navolging van Vino wil ik je ook graag een brief schrijven.
Gefeliciteerd. Dat ten eerste.
Ik baal. Van jou. Dat ten tweede.
Vincenzo, de tijd kan soms best prettig zijn. Het helpt me te vergeten en te verzachten betreffende dat wat is geweest (Giro.) Daarbij brengt het me heel veel, want het laat me reikhalzen en uitgelaten zijn over dat wat komt (Tour.)
Maar toch, er moet me iets van het hart…
Ten diepste weet je dat jouw geheven armen een leugen zijn. Na 1, 2 dagen met darmklachten rond te hebben gereden, fietste je alle karretjes op de beslissende momenten in de (jouw?) poep. En één karretje in de sneeuw. Begrijp me niet verkeerd, ik vind je een juweel op de fiets. Ik heb je op fantastische manieren zien winnen – 2e etappe TdF 2014 is bij mij favoriet – en verliezen. In een eerlijke wereld was dat verliezen afgelopen week gebeurd, sowieso. Dat weet je. Ten diepste.
Oké, de wereld is oneerlijk. Daar heb ik me na afgelopen weekend maar weer eens bij neer moeten leggen (na een berg verwensingen waar ik speciaal het Italiaanse woordenboek voor heb gepakt.) Maar toch, ook dan is het eenvoudig, Vincenzo: je hebt niet gewonnen op eigen kracht, je had niet de sterkste benen in koers en dat niet ruiterlijk toegeven zint me niet. Je wint de Giro, je bent een held in Italië en dus een Man, met hoofdletter inderdaad. Geef het ruiterlijk toe: ‘Steven was sterker, ik was geslepener. Oh, en ik respecteerde de roze trui effe niet.’ Niks mis mee. Basta, klaar, neem ik mijn petje diep voor je af en verdien je die hoofdletter.
Helaas, mijn petje blijft op. Ik heb niet vaak zo’n immense fixed mindset gezien bij een mens. Als winnende top-topsporter dien je blijkbaar koppiger te zijn dan de rest en moet de wereld geloven dat jij de sterkste bent. Doet me aan een Amerikaan denken… Het laat me in ongeloof achter, Vincenzo. Je blijft een groot renner, echt, maar kijk even om je heen, zie waar je het aan te danken hebt dat jij voor de tweede keer de Giro-held mag uithangen en erken dat je de nummer 1 bent door de stuurfout van een ander. Daar is niets mis mee, dat is (ja, heel klef) innerlijke groei en het zou je een groot mens en een grotere top-topsporter maken.
Maar goed, vooralsnog reed je één karretje in de sneeuw en de andere karretjes in de poep. En dat zaakje stinkt.
Groet,
Een fan.
