Ongestreken wit papier waarop Curzio Malaparte in 1949 het antwoord van Gino Bartali tikte op de vraag of zijn fiets niet net een knap meisje was (‘Ze is te mager naar mijn zin,’ antwoordde hij).
Of een schone lei — in Wilton, Connecticut zouden ze a clean slate zeggen — waarop iets volkomen nieuws geschapen kan worden. In 2015 ontstaat zo vanuit het niets een fiets die door Cannondale veelzeggend tot Slate gedoopt wordt.
De Cannondale Slate force CX1 is een halfbloedje, verwekt om te schitteren op zwart asfalt en wit grind. In het DNA van de Slate zijn sporen van een racer, een MTB en een cyclocrosser te vinden. Op de tekentafel van het in Wilton gevestigde Cannondale lieten David Davine en zijn team het kromgebogen stuur en een stijf aluminium frame samensmelten met de Lefty Oliver, een eenarmige voorvork die speciaal voor de Slate ontwikkeld is. Door het robuuste frame matzwart te kleuren, gaven ze de fiets een haast stealthy uitstraling. Metallic-paarse cranks en naven zorgen ervoor dat de Slate force CX1 toch gelijk opvalt. Met deze paarse elementen heeft de Slate blinkende blikvangers die op een blitse Fixie niet zouden misstaan.
Cannondale speelt met de Slate force CX1 in op de toenemende hang van racefietsers om zo nu en dan het bekende asfalt te verlaten om onverharde wegen in te slaan. Op zoek naar het onbekende. Giancarlo Brocci is daar misschien wel de grootste aanstichter van. De hotelier uit Gaiole in Chianti bedacht in 1997 de l’Eroica, een heroïsche tocht die de geoefende tourfietser over de ‘witte wegen’ leidt, onverharde stroken van grind en zand die over de heuvels van Toscane slingeren. Met onder hun billen een stalen fiets met klassieke tubes die lichtjes driftend een spoor trekken door los grind, voelen de in wol gestoken renners een melancholische verbondenheid met kampioenen als Bartali en Coppi, gemixt met hun eigen (meestal verborgen) oerkracht en verlangen naar avontuur. De bekendheid van de ronde groeide snel toen er in 2007 ook een versie voor profrenners kwam, de Strade Bianche.
Voor onze test van de Cannondale Slate force CX1 zochten we onverharde wegen van de hoogste categorie op. Niet die mooie witte gravelwegen van de Strade Bianche, maar de ruige ribinou van de Tro Bro Leon. Bretonse boerenpaden die in 1984 door Jean Paul Mellouet met een potlood aan elkaar werden verbonden, op de tekentafel waarop hij normaal aan z’n affiches werkte, terwijl de Rolling Stones door zijn atelier klonken met Sympathy for the Devil of Paint it Black.
Onze reis naar het uiterste westen van Bretagne begon op een parkeerplaats in het Drentse Ruinerwold. Voor de deuren van Wielersport Reinders draaien we onze eerste rondjes op de Slate, die al snel ontaardden in gestunt (en gestuntel). Blijkbaar maakt de Cannondale Slate force CX1 het speelse en spanning zoekende jongetje in je los. Met wheelies, jumps en slippartijen poogden we Peter Sagan te imiteren. Met wisselend succes.
Nadat we onze eigen tanden geteld hadden, telden we ook die van de SRAM force CX1-groep die op de Slate is gemonteerd. 44 op het enkele voorblad, waarmee je in combinatie met de 42 op het grootste blad van de 11-speed cassette, of de 10 van het kleinste, ‘je’ tanden zowel in een steile onverharde helling als in een vlakke asfaltweg kunt zetten. En alles wat daar tussenin zit.
Het brede bereik van deze tandwielcombinaties is bepaald niet het enige element dat de Cannondale Slate force CX1 tot een avontuurlijke alleseter maakt. De 650b wielen met daaromheen de gladde 42 mm banden van Panaracer is nog zo’n bepalend aspect. De totale diameter van deze kleinere 27,5 inch-wielen is in combinatie met de dikke banden nagenoeg gelijk aan die van traditionele 700c-velgen met dunne racefietsbandjes. Hierdoor rol je bijna net zo gemakkelijk over de weg als met een gewone racefiets, maar het grotere luchtvolume van de slicks van Panaracer zorgt voor veel meer grip en comfort.
De glooiende asfaltwegen die we na vertrek uit Lannilis, de startplaats van de Tro Bro Leon, als eerste voorgeschoteld kregen, verteerden we dan ook gemakkelijk. Evenals het moordende tempo van de Bretonse renners bij wie we in het wiel waren gekropen. Al waren onze 42 mm banden veel dikker dan hun 25 of 28 mm bandjes. Overmoedig gaven we er nog een extra snok aan wanneer we de kop overnamen, en trokken de snelheid op naar 40 km/h en hoger.
De felheid en directheid waarmee de Slate zich op de verharde wegen van Finistère manifesteerde, zal door Cannondale vast worden verklaard met de beroemde stijfheid van hun 6069 alu-frame en van die, eveneens door Cannondale ontwikkelde BB30A bottom bracket, gecombineerd met het gebruik van Syntace steekassen. Een volkomen terechte uitleg, waarschijnlijk. De Slate voelde namelijk heel strak aan. Al willen wij het effect van onze goede benen bepaald niet uitvlakken
Uitvlakken? Gebruikten wij zojuist het woord uitvlakken? Dat is nu precies wat het ultieme onderdeel van de Cannondale Slate force CX1, de Lefty Oliver voorvork, doet. Zodra we een ribin opstoven, zo’n onverharde strook van de Tro Bro Leon, merkten we het effect van de Lefty Oliver voorvork: uitvlakken! Dempen! Kuilen, grimmig grind, scherpe stenen, hobbels, uitgesleten karrensporen, ja, al het onverharde onheil dat de Tro Bro Leon normaliter tot de hel van het Westen maakt, werd door de Lefty Oliver vakkundig geëlimineerd.
De Lefty Oliver voorvork leverde dit knap staaltje werk door middel van een 30mm veerweg met een zwaar getunede low-speed compressiedemping. Een unieke COG (coil over gas) negatieve veer zorgt ervoor dat hinderlijk hobbelen van de vering voorkomen wordt. Met een druk op de mooi vormgegeven limoen-groene knop (“push to climb”), kun je de veer op slot zetten. Druk je op de rode knop (“push to descend”), dan komt de veer los. Met een draai naar links of rechts kun je het rebound-effect verder bijstellen.
Als een fiets de hel kan herscheppen tot een woeste speeltuin vol avontuur dan verdient ‘ze’ een ode. Geschreven op wit papier. De Cannondale Slate force CX1 komt dat ook toe. Bijna dan.
De fiets maakte één cruciale uitglijder. Letterlijk. Op enkele natte stroken in Bretagne was de Slate de weg volkomen kwijt, en gleed de fiets ongecontroleerd alle kanten op.
Gelukkig bewees Ted King dat dit euvel perfect op te lossen is. King, die eind vorig jaar een punt achter zijn carrière als wegrenner zette, rustte zijn Cannondale Slate uit met twee Schwalbe’s 650b x 38mm G1 gravelbanden. Vervolgens reed hij de Dirty Kanza 200: een race in Kansas, keihard gemaakt door 200 zompige mijlen gravel.
Ted King won. Zijn ervaring met de Slate lees je hier.
- Joris on Tour: La Planche des Belles Filles (etappe 20) - 20/09/2020
- Joris on Tour: Champagnole (etappe 19) - 19/09/2020
- Joris on Tour: La Roche-sur-Foron (etappe 18) - 18/09/2020