Rotterdam, 15 december 2023. Ik neem een hap van een broodje kroket. In mijn andere hand heb ik een zak friet. Ik kijk naar mannen op een fiets die met bijna zeventig kilometer per uur over een ovalen houten baan razen. Overal staan logo’s van vage bedrijven waar ik nog nooit van heb gehoord: badkamerwinkels, installatiebedrijven, accountants… Felle lampen flitsen
Beste Thijs, Marijn, Rob, Thomas, Robert, Robin, Hans, Daniël, Youri, Dennis, Raymond en al die andere wielerjournalisten die ik vergeet maar zich best aangesproken mogen voelen,
Kijken jullie ook zo uit naar het hoogtepunt van het seizoen?
Het seizoen is al afgelopen zeg je, Robert? Hoe bedoel je?
Ah, de Ronde van Lombardije is anderhalve week terug verreden, dat klopt. Maar ik dacht
De KNWU heeft het niet makkelijk dit jaar. Ze hebben een luxeprobleem, maar desalniettemin een probleem. Voor de Olympische Spelen kunnen er in principe slechts drie baansprinters naar de Spelen. Voor Nederland zijn dat logischerwijs de drie mannen van de teamsprint die woensdag twee keer tot een wereldrecord kwamen: Roy van den
Hij kon best een stukkie hardfietsen maar winnen interesseerde hem niet altijd. Vaak niet zelfs. Willy Debosscher (van 14 februari 1943) vermaakte het publiek en verdiende zijn geld met zijn rare fratsen. Dat deed hij vooral tijdens zesdaagsen.
Ik kwam daar achter als pakweg veertienjarig jongetje toen ik het door Wim van Eyle
16 april jl. schreef Victor Campenaerts wielerhistorie. In de Velódromo Bicentenario van het Mexicaanse Aguascalientes reed de Belg in één uur een afstand van 55,089 kilometer, een verbetering van het bijna vier jaar oude werelduurrecord van Bradley Wiggins met ruim een halve kilometer. Waar pakte Campenaerts voorsprong op de Brit en reed hij inderdaad als ‘een Zwitsers uurwerk’ zoals de
Gedachteloos klikte de sportjournalist op het muziekclipje dat hem was toegestuurd. ‘Full gazz’ heette het, ‘Vocsnor band’ de uitvoerende artiest. Heel artistiek was het niet wat hij zag en hoorde. Eerder amateuristisch, simpel, een tikkeltje gênant zelfs. Toch bleef de sportjournalist kijken. Want de locatie waar de clip was opgenomen, die bracht een heel ver weggestopte herinnering bij hem