Cross’ America

Beerfishing, foto: 99%ride.org

Maak kennis met Dirk. Dirk rijdt van de Noord- naar de Zuidpool op een fiets met bepakking. En overal waar ze onderweg een veldrit organiseren, rijdt Dirk mee. Voor het goede doel, uiteraard. Niemand rijdt tegenwoordig nog per fiets van de Noord- naar de Zuidpool zonder Goed Doel. Laat staan dat iemand nog zonder Goed Doel een veldrit rijdt.
Dirk komt nauwelijks dichter tot de Zuidpool. Volgens hem vanwege de vele veldritten aan de Amerikaanse westkust. Vancouver, Portland, Seattle; overal verzamelen dolenthousiaste Amerikanen zich rond een modderpoel. Cyclocross is er bezig aan een ongekende opmars. Uit zijn verhalen, foto’s en filmpjes blijkt wel waarom. Amerikanen nemen het veldrijden wat minder au sérieux dan men langs de beslijkte randen van de folklore doet.
Crossen doen ze in een stadspark, op een boerenerf of op het terrein van een autosloperij. Zolang het publiek de ruimte heeft om te barbecueën, de kinderen rond kunnen rennen en de lokale brouwerij een partytent kan neerzetten, is het goed.

Het is wel even wennen aan een aantal typische gebruiken van de Amerikaanse crossers en hun publiek. Met dank aan Dirk volgt hier een korte introductie:

Beerfishing 
Een wonderlijk fenomeen langs de hekken: supporters reiken met behulp van vishengels volle blikken bier uit aan de renners. Leuk, maar men heeft het daar aan de westkust duidelijk nog niet helemaal begrepen. Bier smijt je het liefst met plastic beker en al naar een renner. Zodat die renner op zijn beurt ‘n ronde later een ferme tik kan uitdelen aan de dader, waarmee weer een mooie rel geboren is. Opstootjes horen immers bij de cross als een oversized paraplu bij Dirk Hofman Motorhomes. Zolang het maar goed in beeld komt en daags daarna de sportpagina’s haalt. Een renner die nooit eens verbaal of fysiek goed uithaalt, is in feite geen echte crosser.

Dollargrabbing
Ook als je het in de VS niet breed hebt kun je het met de 1-dollar biljetten toch breed laten hangen. Bijvoorbeeld door ze in het slipje van een schootdanseres te steken. Of door de biljetten langs de hekken van de cross als premie aan te bieden. Dollargrabbing werd, -nadat het ooit tijdens CrossVegas (waar anders) werd uitgevonden-, een doodnormaal gebruik in het Amerikaanse veldrijden. Een vorm van crowdfunding die het voor amateurcrossers aantrekkelijk maakt om aan de start te verschijnen en zo wat bij te verdienen. En een cent verdienen is in het veldrijden minstens zo belangrijk als het zorgen voor een goede rel.

Doggie Dash, Portland

Doggie Dash
Lopen vormt zo’n belangrijk onderdeel van het veldrijden dat het in Vlaanderen zelfs uitgroeide tot een aparte crossdiscipline, waarbij coureurs het parcours geheel lopend en zonder fiets om de schouder afleggen: het veldlopen. Meestal op zondagmiddag uitgezonden vlak voor het veldrijden.
Met de Doggie Dash introduceren de Amerikanen een nieuw onderdeel van de cross waarbij renners zonder fiets maar mét hond het parcours afleggen. Het atletenduo draagt naast de leiband ook een koerstrui met rugnummer. Er zijn uiteraard diverse subcategorieën en speciale prijzen voor best uitgedoste atleet.

BunnyHop
Een sprongetje maken met de fiets. Bijvoorbeeld als er weer een of andere malloot een paar houten balken over het parcours heeft gelegd. Geen Amerikaanse vinding. Volgens een oud-wereldkampioen (NB: in het veld, NOOIT op de weg) werd er in zijn tijd al met de fiets gesprongen. Bijvoorbeeld over geparkeerde autobussen.

Clydesdale category
De Clydesdale is volgens Wikipedia een groot en zwaar trekpaard van Schotse oorsprong. In de cyclocross staat ‘Clydesdale’ voor een renner met minstens 1,75 x het gewicht van Contador. De zwaargewichten strijden in een eigen categorie die niet door de UCI wordt erkend. Wat op zichzelf als aanbeveling mag gelden. Deelnemers worden vooraf publiekelijk gewogen als bij een bokswedstrijd.

Is er aan de westcoast dan niets vergelijkbaar met hier?
Toch wel. Dirk meldde dat er een kraam stond waar wafels werden gebakken. En naast de finish van de Krugers crossing wapperden gele leeuwenvlaggen.
De organisator in Portland bleek een Vlaming.

*99%RIDE is een initiatief van Dirk Spits i.s.m. de 1% Club: een non-profit platform om mensen in ontwikkelingslanden met ideeën te koppelen aan mensen, geld en kennis van over de gehele wereld. Het basisidee is dat mensen of organisaties 1% van hun tijd, inkomen en kennis direct kunnen aanbieden aan een zelf gekozen ontwikkelingsproject. Dirk bezoekt op zijn reis een aantal van deze projecten in Zuid-Amerika. Voor meer informatie: www.99percentride.org
Donaties van harte welkom!