Natuurlijk spreekt het tot de verbeelding als iemand op zijn 41e zo’n zware koers wint. En de manier waarop, vooral aanvallend, laat je als wielerliefhebber regelmatig op het puntje van je stoel plaatsnemen.
Prachtige verhalen zou je erover kunnen schrijven. Maar dat heeft Horner helaas zelf al gedaan.
Hij verklaarde halverwege de Vuelta dat de ‘fans thuis zich klaar moeten maken voor een show’. En, inderdaad, we kregen een show. Niets tenenkrommender dan een wielrenner die voorspelt hoe de koers gaat lopen. Het is de dood aan de verwondering.
Na het verstevigen van zijn leiderspositie op de Angliru doet hij er nog een schepje bovenop: ‘de mensen hebben iets legendarisch meegemaakt’. Dat bepalen wij wel, Chris. Wij, de toeschouwers, zijn ervoor om jouw prestatie van commentaar te voorzien. Dat moet jij niet voor ons invullen, dan haken we af.
Is het soms iets typisch Amerikaans, om jezelf tot een legende te verklaren en je eigen verhaal te willen schrijven? Mijn gedachten gaan direct naar een Texaan, een man die de koers naar zijn hand zette, verlies als onacceptabel beschouwde , en er niemand bij nodig had om op een voetstuk plaats te kunnen nemen.
Voor ons blijft er dan geen ruimte over om aan het verhaal mee te schrijven. En dat is nu juist wat wielrennen zo leuk maakt.
- Dat bepalen wij wel, Chris - 16/09/2013
- Wheelie op de Ventoux - 19/08/2013