Het was dinsdag 7 juni 1988. Correctie, het moet wel 7 juni 1988 zijn geweest. Dat hebben we onlangs weten te achterhalen. Ik was 2 jaar oud en samen met mijn ouders op vakantie in Italië, nabij het meer van Caldonazzo. We waren als echte Nederlanders op vakantie; twee kleine blonde kinderen met hun ouders, bivakkerend op de camping met een echte De Waard tent.
Het is goed om te weten dat mijn ouders niks met wielrennen hadden. Ook niet met fietsen in het algemeen. De ware liefde waren motorfietsen. De garage stond er jarenlang vol mee. Ducati’s, Moto Guzzi’s, Laverda’s en klassieke BMW’s met zijspan wisselden elkaar af. Met verbazing keken buurtbewoners naar het aantal motoren dat altijd gestald was bij ons. Niet eens wetende dat er in onderdelen nog een motor op zolder lag te wachten…
Dus, dinsdag 7 juni 1988, dichtbij het meer van Caldanazzo. Langs de weg zien mijn ouders een groot kartonnen bord hangen. Een klein logo van Ferrari er op, met groot centraal de tekst ‘km 6 all’ arrivo’. Het bord trekt de aandacht, samen met passerende wielrenners. Niet wetende wat er gaande was, konden ze de verleiding niet weerstaan het bord mee te nemen toen de rust was wedergekeerd. De renners waren immers gepasseerd, mooi aandenken toch? Simpel verwijderden ze het bord van de paal. In de verte aan de linkerkant van de weg stond een vrachtwagen met wegwerkers stil, met de neus in hun richting. Bord in de auto en terug naar de camping.
Eenmaal terug op de camping het bord verstopt onder een slaapzak. De ogen van de wegwerkers priemden nog steeds in de rug. Ze moesten het hebben gezien. Kinderen achter in de auto. Toch geen goed gevoel. Na een snel pilsje voor de tent toch maar besloten het bord buitenaf te verstoppen. Op een herkenbare plek in een weiland, zodat het op een zeker moment alsnog opgehaald kon worden, wanneer zeker was dat de wegwerkers geen actie hadden ondernomen.
Een dag later helikopters in de lucht, veel mensen langs de weg en al snel bleek de ware reden van het bord langs de weg: de Giro d’ Italia kwam langs. Wegen waren afgezet. Langs het parcours, op 6 kilometer van de aankomst, ontbrak aan de rechterkant van de weg een bord van de organisatie. Geen renner zal het gemist hebben. Patrizio Gambirasio kwam tijdens deze zeventiende etappe in Borgo Valsugana als eerste over de streep en sprak er in ieder geval niet over.
Terug in Hengelo kreeg het wielerbord een prominente plek in de garage, op de grote garagedeur. Tussen de posters van Ducati’s en stickers van nummers gebruikt tijdens wegraces met de motorfietsen. Jarenlang een vreemd aandenken bij een motorliefhebber, bijna in vergetelheid geraakt.
Inmiddels is het meer dan dertig jaar later en zijn zowel mijn vader als ik zelf wielergek. Meerdere keren de Tour de France bezocht, samen veel toertochten en klassiekers gereden en iedere winter op zondag het bos in op de mountainbike. In zijn garage staan nog steeds motoren. In mijn eigen huis hangen in ons ‘atelier’ de fietsen aan de muur. Dat is mijn hobby, passie en liefhebberij. Ingelijst hangt daar nu een bord uit de 71e Giro d’ Italia. Het is van de garagedeur geraakt zonder beschadiging en aan mij geschonken. Een waardevol cadeau, waar terecht een spotje op is gericht.
Hoe we er zeker van zijn dat het 1988 moet zijn geweest? De fotoalbums hielpen ons niet. Het was na lang zoeken op internet nog niet duidelijk. Tot mijn vrouw het bord goed bekeek en in de fietser voor de woorden Giro d’ Italia plots tevens ‘71e’ zag staan. Italiaans vernuft in het ontwerp. Dat bracht ons simpel tot de juiste etappe en de mooie herinneringen.
De passerende wielrenners toen ze het bord vonden? Dat moeten gewoon lokalen of toeristen zijn geweest die genoten van de prachtige omgeving op de fiets. Konden mijn ouders zich natuurlijk niets bij voorstellen, zo midden in de bergen. Het bleek de koers nog niet geweest te zijn in ieder geval. Geen verstand van wielrennen, dat was wel duidelijk…
Auteur: Bas Assink
