Had ik in juni al voorspeld dat het WK tijdrijden bij de vrouwen spannend zou gaan worden, het bleek een nagelbijtende, samengeknepen billetjes-, spierpijn van het mee’trappen’-avond te zijn. Vijf dames deden in de laatste minuten van de wedstrijd nog mee om de Wereldtitel en het kwam uiteindelijk op seconden aan om de uiteindelijke Wereldkampioene te bepalen. Het werd niet Anna van der Breggen, want die won zilver. Zuur om de Wereldtitel te missen, maar aan het begin van dit seizoen zou zij nog niet genoemd zijn als echte favoriete voor dit evenement. Dat ze wel eens een serieuze podiumkandidaat zou kunnen zijn – of misschien wel goud zou kunnen winnen! – werd pas duidelijk toen ze het NK tijdrijden met ruime voorsprong op Ellen van Dijk won en daarna haar winning streak vervolgde in de Giro Rosa, La Course by le Tour de France en de ploegentijdrit in Vargarda, Zweden, samen met haar teamgenoten van Rabo/Liv. Maar het werd gedurende het seizoen natuurlijk al beetje bij beetje duidelijk dat ze een bijzonder groot talent is, een enorm sterke renster en met afwezigheid van Marianne Vos en de beperkte aanwezigheid van Pauline Ferrand-Prevot prima de rol van kopvrouw op zich kan nemen. Een supertalent, maar daarmee niet haar eigen inspanningen om ook te werken voor de vorm die ze op dit moment heeft teniet te doen.
Gunfactor
Anna won dus niet. Op 2,54 seconden. Die luttele paar seconden had Linda Villumsen minder nodig om het toch best nog lastige parcours in Richmond af te leggen. Zoals Marijn de Vries het noemde was zij een letterlijke en figuurlijke dark horse; “wat zit zij schitterend op haar pony!” En dat was zo. In haar zwarte pakje van Nieuw-Zeeland en op haar volledig zwarte ‘pony’ reed ze de gehele wedstrijd uiterst stabiel met dat carbon en die twee wielen tussen haar benen naar de Wereldtitel toe. Ze was de eerste die ook maar serieus de tijd van Kristin Armstrong bedreigde. De tweevoudig Olympisch Kampioene tijdrijden ging al als tweede van start en had bijna de gehele middag op de Shimano hot seat plaatsgenomen. Niemand kwam aan haar tijd. Trixi Worrack niet, Carmen Small niet, en ook Ellen van Dijk niet… Ellen reed ruim een halve minuut langzamer. Achteraf bleek een deel van die seconden door haar achterwiel te komen, dat niet goed in haar fiets zat en waarschijnlijk ook nog eens een leegloper veroorzaakte. Voeg daar haar opgelopen sleutelbeenbreuk in La Course by le Tour de France nog aan toe en dan is een uiteindelijk zevende plek een prima prestatie, maar uiteraard totaal niet waar ze zelf op gehoopt had. Net als vorig jaar eindigt het WK tijdrijden voor haar in teleurstelling. Het volgende grote doel is daarom de Olympische tijdrit in Rio de Janeiro. Maar ja, laat Anna daar met deze prestatie nu ook haar zinnen op hebben gezet.
En datzelfde geldt voor Linda Villumsen, die eigenlijk al de beste tijdrijdster van de wereld wás, al voordat ze de regenboogtrui in Richmond aan mocht trekken. Want al vijf keer eerder mocht ze op het podium van het WK tijdrijden plaatsnemen. Vijf keer. Vijf achtereenvolgende jaren. Drie keer met een bronzen medaille om haar schouders, twee keer met zilver. Dan ben je zonder twijfel al de beste tijdrijdster. De laatste keer dat ze op het podium stond was het WK waar Ellen won, in 2013. Daar stond ze met tranen in haar ogen op het tweede treetje. Vorig jaar deed ze niet mee om de medailles en werd ze pas negende (alhoewel ze eerder in dat jaar wel de tijdrit op de Commonwealth Games won). Maar dit jaar was het háár jaar. Van haar nieuwe Amerikaanse ploeg, United Healthcare, kreeg ze de vrijheid om zich volledig naar eigen wens voor te bereiden op haar grote hoofddoel van het seizoen. Ze reed dit jaar alleen maar koersen in Amerika en thuisland Nieuw-Zeeland, met de Aviva Women’s Tour in Groot-Brittannië als enige uitzondering. Dat was ook meteen haar laatste koers voor United Healthcare, in juni. Daarna heeft ze zich alleen maar gefocust op deze tijdrit. En dat heeft zich uitbetaald. Hoewel we als Nederlanders graag Anna als nieuwe Wereldkampioene hadden gezien was de gunfactor voor Linda Villumsen na al haar podiumplekken ook heel hoog. En er zullen weinig mensen zijn die teleurgesteld zijn dat Linda de titel heeft gepakt. Een waardig tijdritkampioene, zonder meer.
Spannend tot aan de finish
En die derde plek? Die was na een hele spannende strijd voor uittredend Wereldkampioene Lisa Brennauer. Volgens de GPS-metingen tijdens de wedstrijd waren de Australische Katrin Garfoot en thuisrijdster Evelyn Stevens in eerste instantie beter op weg om een medaille te behalen dan Lisa – en Kristin Armstrong zat op dat moment nog steeds als tweede in de hot seat (hmm, nou ja, voor de nummers twee en drie waren het niet echt ‘seats’, maar slechts lullige blauwe poefjes). Voeg daar Anna’s spurt naar de (uiteindelijk) zilveren medaille nog aan toe en het is duidelijk dat het een epische wedstrijd was, met strijd tot op de seconden en spanning over wie de nieuwe Wereldkampioene zou worden tot aan de finish van Lisa Brennauer. Die was als uittredend Wereldkampioene als laatste gestart en ondanks haar lichte achterstand tijdens haar rit trok ze in de laatste kilometers nog zoveel recht dat ze maar vijf seconden achter Linda eindigde. Volledig kapot moest ze na haar tijdrit bekomen van haar inspanningen voor ze naar het podium kon. Ook Anna ging na haar tijdrit direct op de grond zitten en kon zelfs niet meer haar voeten uit de pedalen klikken. Maar ze was nog wel zo kwiek om voor de podiumceremonie haar snelpak te verwisselen voor een regulier pakje uit de nationale selectie. En dat terwijl Linda Villumsen in haar tijd op de hot seat nog niet eens haar rugnummers eraf had gehaald. Maar ja, als je Wereldkampioene bent geworden denk je daar misschien niet aan. Dan mag je dat ook vooral laten zitten. Dan ben je Wereldkampioene. En stiekem heeft Denemarken dus al twee individuele tijdrit-Wereldkampioenen. Want de Deen Mads Wurtz Schmidt werd belofte-Wereldkampioen, met eveneens een dijk van een rit. En Linda is als Deens geborene dus ook gewoon een beetje van Europa, van ‘ons’. Maar ze is vooral van Emma Trott en van zichzelf. En ze reed helemaal eigenhandig naar die regenboogstrepen. De beste tijdrijdster van de wereld heeft eindelijk haar regenboogstrepen!
- Circular cycling: naar een werkelijk groene wielerwereld - 31/07/2020
- Getest: de nieuwste generatie Veltec-wielen - 09/10/2019
- De Tour achterna in de Alpen - 02/11/2018
Geef een reactie