In de aanloop naar alle grote sportevenementen behalve de Super Bowl, maken valse hoop en stiekeme vermoedens in de Nederlandse onderbuik op een gegeven moment plaats voor torenhoge en hardop uitgesproken verwachtingen. We hebben al in geen jaren meer een Touretappe gewonnen, maar voor winst van Gesink op de Galibier alleen, hadden we massaal de neus opgehaald. Geel in Parijs was de nationale inzet, waar alleen Robert nog voorzichtig fluisterde over een podiumplek.
Toch werd er niet alleen in Nederland veel van Gesink verwacht. Vier van de vier deskundigen uit het Expert Panel van het Engelse Cycle Sport Magazine noemden Gesink voorafgaand aan de Tour in hun uiteindelijke top vijf. Ter vergelijking: de naam Evans kwam slechts één keer voor.
Nederlands enige twee Tourzeges werden voorafgegaan door succes in Spanje het jaar ervoor. Begrijpelijk, want voor wielrenners geldt bij uitstek dat winnen niet slechts het logische gevolg is van ‘goed zijn’. Kunnen winnen is een specifieke kwaliteit, waar dus op geoefend moet worden. En waarom niet in Spanje?
Dus als Gesink volgend jaar nou eerst eens de Vuelta op zijn naam zet, brengt hij in 2013 traditiegetrouw het geel naar Parijs.
(Dan nemen we in de Tour van 2012 wat mij betreft voor één keer genoegen met een podiumplek en een klinkende overwinning in de koninginnenrit. En een paar etappes voor Kruijswijk, Timmer, Mollema, Ligthart en Poels, die daar nu in Spanje vast flink op kunnen oefenen.)