Zijn vader, Henk Vogels senior, is in de jaren zestig al geëmigreerd naar Australië als hij even terugkeert naar Nederland voor een kortstondig profavontuur als wielrenner. Een heel groot succes wordt het niet. Junior doet het een kwart eeuw later een stukkie beter. Ook hij trekt naar Nederland om zijn wielergeluk te beproeven. Wint in 1994 Olympia’s Ronde van Nederland (met zijn vader als interim-coach van het Australisch team) en wordt het jaar erop ingelijfd door de Novell-ploeg van Jan Raas.
Henk Vogels wint met enige regelmaat, vooral in Australië en de USA, koersjes die we in West-Europa niet zo belangrijk vinden. Zijn meest in het oog springende prestatie – voor die West-Europeanen dan – is de tweede plek in de Gent-Wevelgem van 2003. En, o ja, hij rijdt zowel de Tour als de Giro tweemaal en rijdt die grote rondes ook uit.
In januari 1999 is hij bijna de eerste ritwinnaar in de Tour Down Under. De Australische rittenkoers wordt voor het eerst verreden en in de eerste rit eindigt hij als tweede, Nicolai Bo Larsen is ‘m te snel af.
Inmiddels is Vogels renner-af maar nog wel actief in de Tour Down Under, als kersverse ploegleider van de Australische Drapac-ploeg. Henk noemt zich overigens Hendricus, nou ja als twitteraar dan.