Dressuurruiter Matthias Rath werd in het najaar van 2010, met de hulp van een steenrijke schoonmoeder, de nieuwe berijder van wonderpaard Totilas. Ik vond het onbegrijpelijk dat hij dat überhaupt wilde. Met zijn vorige ruiter, Edward Gal, was de hengst Cancellara, Herrera, Gilbert en Merckx ineen. Ben je als nieuwe berijder met zo’n paard minder dan veruit de beste, dan is je carrière voorbij. Loop je dan na de kür naar het strodorp voor een afzakkertje, dan schieten ze achter je rug in de lach. De lach aan je kont.
Rijd je op zo’n fiets, dan kun je alleen verliezen. Zo zou ik denken, maar ik ben dan ook geen topsporter. Ik had als student zelfs de eigenaardige neiging nooit álles aan het leren van een tentamen te doen, want stel dat ik het niet zou halen. Het zou betekenen dat ik het niet kon en iets ergers is er niet. Dan liever wat marge als pantser voor op de dag van de uitslag.
Matthias Rath en Totilas presteerden na hun team up niets wat het vermelden waard is, Rath is het lachertje van de paardensport. Gelukkig heeft hij een rijke schoonmoeder.
Ik beeld mij in dat het Thierry Marie tijdens het woelen af en toe door het hoofd schiet: ‘Ik heb er alles aan gedaan. Deze proloog is mijn enige doel dit jaar. Beestachtig hard heb ik ervoor getraind, bijna altijd alleen. Hier ben ik voor gemaakt, nog nooit was mijn lijf ergens meer klaar voor. Mijn materiaal is het beste, er zijn kapitalen aangewend als voorschot op mijn succes. Morgen moet ik het doen, ik mag niet falen.’
‘Maar wat als ik dat wel doe?’
Thierry Marie wint de proloog.
De grootsheid van een sporter schuilt in zijn vermogen te doen wat iedereen van hem verwacht.
