De Avondetappe is niet meer. De NOS heeft in al haar wijsheid besloten om te kiezen voor een nieuw programma. Nieuw tijdslot. Nieuwe opzet. Nieuwe presentatoren. Enfin, u kent de berichtgeving.
De VARAgids besloot om het heerlijke gevoel van de late zomeravond in juli terug te brengen. In het Spoorwegmuseum, dat met de tentoonstelling ‘Nederlanders in de Tour’ ook besmet is geraakt door de Tourkoorts, werd afgelopen dinsdag een Avondetappe georganiseerd. Alhoewel, De Avondetappe mag het niet heten van de NOS, ondanks dat zij de naam zelf niet meer hanteert.
Behalve de naam is er gelukkig niets anders.
De maestro himself opent de avond. Een openingsmonoloog over de totstandkoming van deze avond en de introductie van de bekende gezichten van De Avondetappe: Bert Wagendorp, Edwin Winkels, Rob Harmeling en Thijs Zonneveld. Net als voor de rest van de Nederland, verandert ook hun avond in juli door het verdwijnen van het programma. Wagendorp heeft naast vakantieook een nieuw appartement en een grote nieuwe tv, waarop hij alles gaat volgen. Harmeling zal vooral gaan fietsen. Zonneveld heeft zogezegd een ‘echte baan’ en zal de Tour volgen voor het AD, en Winkels geeft met licht schaamrood op de kaken toe dat hij af en toe bij de commerciëlen zal aanschuiven.
De opzet is hetzelfde als die van het tv-programma. Deze avond is er echter veel meer tijd en ruimte. Het resultaat is een soort Avondetappe XL in het kwadraat. Een avond die onmogelijk te vatten is in een stukje dat past binnen een schappelijke grens van een paar honderd woorden. Zo vertelt Rob Harmeling een over de derde bal die hij had in zijn eerste Tour in 1991. Van Corry Siemons, de moeder van renner Jan Siemons, kreeg hij de tip om zijn edele delen te weken in Biotex. Zij kende deze methode van haar medewerksters van de welbekende sauna uit Zundert.
Deze ietwat platte anekdotes worden afgewisseld met serieuze onderwerpen. Zo zijn Wagendorp en Zonneveld het pertinent oneens over de rol van de journalist in de koers. Een pittige discussie volgt. Volgens Wagendorp hoor je niet op een stoel te springen als je waaiers ziet, waar Zonneveld tegenover stelt dat je simpelweg niet objectief kan zijn. Anders is het alsof je simpelweg beursberichten aan het melden bent. Dan kan je voor lezers niet duiden waarom mensen van de koers houden en naar wielrennen kijken.
De afwisselingen tussen serieuze onderwerpen en amusement lopen naadloos en moeiteloos in elkaar over en tonen de vakman Smeets als presentator en gespreksleider. Ook tijdens de muzikale intermezzo’s laat Smeets zich van zijn beste kant zien. Dankzij Vic van der Reijt komen de prachtigste chansons langs die onmiskenbaar horen bij de Tour en De Avondetappe. Mart Smeets zingt voor en weet de zaal eenvoudig mee te krijgen.
Het is een prachtige avond, gevuld met liefde voor de sport. Een avond die eens niet doorspekt is met verhalen over doping. Iets waar de VARA voor de huidige programmering over de Tour de France wat van kan leren. Als rond tien uur Dalida opeens door de discussie klinkt, is dat een heerlijk herkenbaar punt, maar tegelijkertijd een teleurstelling. Het besef is daar dat deze avond, die nog lang door had mogen gaan, ten einde is. Alhoewel, bijna ten einde is. De gasten aan tafel bedanken Smeets voor het prachtige programma dat hij sinds 2003 met een team van 28 maakte. Hij wordt geroemd om het veilige gevoel dat hij aan tafel wist te creëren, waardoor een renner als Kai Reus openlijk durfde te vertellen. Het soort interview dat je niet snel elders ziet. En Smeets wordt geroemd om de 1 miljoen kijkers die hij wist te trekken, ondanks dat de helft van het land op vakantie is. Dan klinkt Dalida echt voor de laatste keer en volgt een staande ovatie.
Het enige dat beter is dan De Avondetappe, is Mart Smeets die twee uur lang de tijd krijgt om met interessante gasten over wielrennen te praten, en alles wat daarbij hoort.
Senk joe, Mart!
