De wielergeschiedenis is geen gewone geschiedenis. Als plots uit nieuw wetenschappelijk bewijs blijkt dat Antwerpen viel in 1586, dan zullen we dat geloven. We zullen onze geheugens resetten en de geschiedenisboeken herdrukken. Maar Lance hebben we de Tour zelf zien winnen. We hebben hem zeven jaar lang in het geel gezien.
Palmaressen zijn amalgamen van tekst en beeld die zich vastzetten in onze geheugens. Een beperkte tijd kan er nog aan die gegevens gesleuteld worden – als de straf kort genoeg na de overtreding volgt, dan laat ons onderbewuste de mogelijkheid nog open dat er een bedrieger betrapt wordt. En dus willen we best onthouden dat Pereiro, Schleck en Scarponi een grote ronde wonnen. Maar te laat is te laat, hoe ver The Boss ook over de schreef is gegaan. Hij is ze terecht kwijt, zijn zeges, maar hij blijft de protagonist van de periode 1999-2005. Hij is het die toen geschiedenis geschreven heeft, en daar veranderen de huidige ontwikkelingen niets aan. Integendeel. Armstrong is nu een bad guy, maar wel de beroemdste bad guy ooit.
Er is echter hoop…
Toen we laatst weer eens langsgingen bij Madame Zaza, konden we in haar glazen bol een glimp opvangen van een stukje op Het is koers! uit 2113, van de hand van een schrijver wiens naam we moeilijk konden lezen, volgens zijn bio een mediatycoon met een zwak voor wielrennen. We namen er snel een foto van met ons mobieltje en probeerden de tekst thuis te reconstrueren en om te spellen.
De oertijd van de wielersport
Er verschijnen in dit jubileumjaar nogal wat boeken over de Tour. Het vuistdikke ‘Van sabotage tot Lance. Over de eerste honderd Rondes van Frankrijk’ is een van onze favorieten. Het werk behandelt de oertijd van onze geliefkoosde sport, een tijd waarin marathonetappes, sabotage, valsspelers, een gebrekkige tijdmeting en een amateuristische dopingbestrijding hoogtij vierden. Het waren de jaren dat wegen werden afgesneden en smidsen werden bezocht tijdens de koers, maar ook de jaren dat er duchtig geknoeid werd met de resultaten, dat sommige gedopeerde Tourwinnaars niet vervangen werden op de erelijst en andere wel, en dat weer een andere Tourwinnaar, die expliciet bekend had doping te hebben gebruikt, zijn Tourzege wél mocht houden. Niet te begrijpen vandaag, maar doodnormaal tussen 1903 en 2013…
Het stukje prijst verder nog de mooie plaatjes in het boek en de schrijfstijl van de auteur, maar het is deze eerste alinea die een brede glimlach op ons gelaat toverde: het komt goed! Ooit komt er dus een dag dat het dopingprobleem op een rechtlijnige en transparante manier wordt aangepakt. Er zal geen willekeur meer heersen en de regels zullen voor iedereen gelden. Overal en altijd. Ooit komt er dus ook een dag dat The Boss niet meer de baarlijke duivel zal zijn, maar gewoon een bedrieger zoals zovelen in een tijdperk vol chaos en amateurisme.
Alles is relatief, zeker als het lang geleden is. Zelfs Lance Armstrong wordt ooit een voetnoot, zijn geel ooit zwart-wit. The best is yet to come!
- Een vreemde droom - 13/04/2015
- Onaf: het lot van Andy Schleck - 11/10/2014
- Wij willen Wiggins (in de Tour) - 17/06/2014
Geef een reactie