Lance Armstrong heeft vannacht de redding van zijn toekomst in gang gezet. Met de hulp van Oprah, een van de meest vertrouwenwekkende figuren binnen de Amerikaanse samenleving, is hij tot een eerste ‘openbare’ bekentenis gekomen.
In algemene termen weliswaar, maar toch; hij heeft bekend.
En natuurlijk was het interview geen verhoor, en zal hij van Oprah wat speelruimte hebben gekregen om zijn menselijkste kant te laten zien, om zo een dosis sympathie en medeleven op te wekken bij het publiek, maar toch; hij heeft bekend.
En natuurlijk hadden hij en zijn advocaten de mogelijkheid om de passages die zij ongeschikt achten voor uitzending uit het twee en een half uur durende interview te knippen, maar toch; hij heeft bekend.
Het schijnt dat Lance graag zou willen getuigen tegen een aantal officials van de UCI. Uit de altijd al stinkende beerput die de UCI is komt sinds vandaag de onmiskenbare walm van vers angstzweet omhoog.
Armstrong zelf zal ingezien hebben dat zijn zorgvuldig opgebouwde imago van de perfecte sportman toch al aan gruzelementen ligt, en dat hij veel, zo niet alles van wat hij zo zorgvuldig heeft opgebouwd dreigt kwijt te raken.
Bekennen kweekt goodwill, en getuigen betekent dat hij de (morele) schuld niet in zijn eentje zal hoeven dragen.
Lance Armstrong is in de kern een sportman, het vooruitzicht om in de toekomst weer te mogen sporten in competitieverband is waarschijnlijk het enige wat hem in de komende periode van schadeclaims en andere juridische gevechten op de been kan houden. Ik gun hem dat vooruitzicht.
Het is alleen zo jammer dat zowel het bekennen als zijn voorgenomen getuigenis afgedwongen is door de omstandigheden. Het zijn tactische keuzes om beter uit de strijd te komen, zoals het overslaan van de voorjaarsklassiekers een tactische keuze was, zoals het minutieuze verkennen van de Touretappes een tactische keuze was, zoals het gebruik van doping in microdoses een tactische keuze was.
In een ideale wereld komt een bekentenis na een periode van zelfreflectie, maar nog voordat de schuldige bij een bekentenis meer te winnen heeft dan te verliezen.
In de realiteit komt inzicht in het eigen ego, als het al komt, meestal ver na de ontmaskering ervan. Zie bijvoorbeeld ook de getuigenissen van de voormalige ploegmaten van Armstrong; hen werd strafvermindering in het vooruitzicht gesteld.
Maar een gebrek aan zelfinzicht maakt de inhoud van een bekentenis of een getuigenis nog niet minder geloofwaardig.
Toch blijf ik bij mijn stelling dat zolang Armstrong die zeven onrechtmatig verworven gele truien nog boven zijn bank heeft hangen, hij nog geen sjoelsteen mag aanraken.
- De tactiek van Lance Armstrong - 15/01/2013
En wat nu als blijkt dat UCI, CAS, USADA e.d. het wisten maar toch oogluikend hebben toegestaan (om welke reden dan ook). Dat zou namelijk betekenen dat hele systeem rot was/is. Dan hebben de organisaties willens en wetens meegewerkt. Dan heeft Lance het eerlijk gewonnen binnen de gestelde regels..
@Papageno: Als dat zo zou zijn, dan nog heeft Lance niet eerlijk gewonnen: die regels waren niet bekend bij alle renners, niet bij het publiek, en niet bij de sponsoren.
Ik denk nog wel eens aan deze foto, en dan vraag ik me af wat zijn kinderen hiervan zullen vinden…
Kom, kom, een beetje nuchterder relativeren is hier op zijn plaats.
Iedereen wist er blijkbaar van; organisaties, ploegleiders en renners wisten precies waar ze aan toe waren. Een levelled playing field heet dat. Alle eer naar werken of gekochte overwinningen. En verdiend voor de top 10 die allen gelijk zijn gebleken inzake doping.
Ooit een verontwaardigde renner gezien als er iemand gesnapt was? Gaan we nu met terugwerkende kracht alle TdF’en opnieuw beoordelen? Dan krijgt Kuiper de gele trui van Thevenet(die in zijn boek bekend heeft)terug! En wat doen we met de andere “grote namen” voor de Lance periode? Gaan we meteen alle bloedstalen van de laatste 20 olympische spelen met de nieuwste technieken opnieuw bekijken? En waarom gebeurt dat juist nu niet? Wat denk je zelf? En onze schaatshelden vanaf Eric H. tot nu?
Ik denk dat we de realiteit onder ogen moeten zien; het is zoals het is, of was. Ik heb jaren en jaren genoten van al deze, in mijn ogen, grote sporthelden. En ik ben zeker niet teleurgesteld. Wel vind ik het fijn dat mannen als ten Dam, Gesink, Tjallingi en zo meer, er deze zomer in een nieuw levelled playing field goede kansen krijgen.
Hypocriet? Geen enkele vorm van sport is en zal ooit 100% fair zijn. Life is never fair. Get over it!
@Mark van Wijk: Er zou pas sprake zijn geweest van een ‘leveled playing field’ wanneer de miljoenen kijkers nog voor de start van een koers expliciet op de hoogte waren gesteld van het dopinggebruik van iedere renner. En niet pas ver na het einde van diens wielerloopbaan.
Op 21 juli weet ik één ding zeker: dat ik niet zeker weet niet of die gele trui nu om de schouders hangt van de beste, de slimste, de gemeenste, of de moreel verwerpelijkste renner.
‘Het is wat het is’, zeg je terecht. Maar in het wielrennen is de complete uitdrukking iets uitgebreider: ‘Het is wat het is, het is alleen niet wat het lijkt.’
De zaak Armstrong gaat niet over doping.
Als hij een individuele dopingpakker was had Usada nooit de ruimte gekregen voor zo’n groot onderzoek.
Het gaat over georganiseerde criminaliteit.
In de US heeft justitie extra ruime bevoegdheden als het hierom gaat. Op basis van de anti-racketeering act uit de jaren ’20.
Bijvoorbeeld mogen ze min of meer willekeurige mensen oproepen voor een verhoor onder ede, met gevangenisstraf voor meineed.
Om te voorkomen dat misdaad(geld) uitwaaiert naar de “normale” maatschappij (omkoping van opsporingsfunctionarissen, journalisten, medici, fietsenmakers, merkartikelfabrikanten/Wall Street, tv- en radiostations) moet bewezen worden dat dit al aan de gang is en dat het op georganiseerde (bedrijfsmatige) wijze gebeurt d.m.v. (geestelijk) geweld, intimidatie, manipulatie en andere malversaties. Opdat de maatschappij hiertegen beschermd wordt.
Dat is er aan de hand.
Het is in het belang van Armstrong dat hij het bij Oprah terug brengt tot de vraag: Did I use.
Terwijl het daar in wezen helemaal niet over gaat.