De toehoorders aanwezig op mijn lezing over Gregor Mühlberger, in de parochiezaal van Lotenhulle, bleken afkomstig uit alle lagen van de bevolking, doch deelden gelukkigerwijs één interesse: Gregor Mühlberger.

De 1,5 uur vlogen als gewoonlijk zo voorbij, die ene keer in het culturele centrum van Maarke-Kerkem uitgezonderd, daar men een voordracht over Steve Zampieri geafficheerd had, de buitengewoon middelmatig Zwitserse klimmer die in de elfde etappe van de Giro van 2004 derde werd na Sella en Moreni, maar nooit tot lamenteren kwam aangezien dit niet in zijn aard ligt of uit andere motieven. Van de tachtig opgedaagden bleven er desondanks zeven zitten, omdat ze niet meer goed te been waren of om te kunnen koketteren met hun onmetelijke ruimdenkendheid die hen in staat stelt om lezingen over zowel Steve Zampieri, Gregor Mühlberger en God weet van wie nog meer bij te wonen.

Je kunt ervan op aan dat zulke massabijeenkomsten gepaard gaan met herrie, trammelant en erger nog ludiek bedoelde betekenisloze kreten. En zowaar ja, het was meteen prijs. Drie aanhangers van Gerrit Glomser poogden te infiltreren met opruiende pro-Gerrit Glomser spandoeken, maar werden reeds geïdentificeerd nog voor ze halfslachtig allitererende leuzen konden scanderen als No Glomser No Glory. Daar ik luidens de politiediensten een risicolezing hield, waren zij in groten getale aanwezig en konden zij dit ongedierte tijdig inrekenen.

Het scheelde niet veel of mijn lezing ging niet door. De achterban van Felix Grossschartner besliste te elfder ure om gelijktijdig in het nabije Ruiselede een symposium te houden, ter gelegenheid van och Heer, och God zijn 27ste plaats in de Giro d’Italia. Om onlusten te vermijden wilde men dit symposium verbieden, maar ook mijn lezing omdat de Grossschartner-clan bij afwezigheid van vertier geheid dat van een ander wilde verknallen. Zo ver kwam het niet. Op het laatst zorgde het iets verder maar nog altijd nabij gelegen Tielt voor versterking zodoende er weinig dingen van enige aard gebeurden, maar je weet natuurlijk nooit wat als die extra manschappen er niet waren.

Zo ook niet toen ik mijn verrassingsgast aan de 250 toeschouwers voorstelde en de lieden die buiten op groot scherm de belangrijkste gebeurtenis in hun dorp sinds de vorige op de voet volgden. Velen herkenden Gerhard Zadrobilek niet in een oogopslag, maar toen ik korrelige YouTubebeelden van de Clasica San Sebastian uit 1989 toonde, vond er een wilde bestorming van het spreekgestoelte plaats. Het nam enige tijd in beslag eer iedereen op zijn plaats zat en Zadrobilek gehavend doch niet van zijn stuk gebracht, omdat dit natuurlijk niet nieuw is voor hem, over de tol van de roem vertelde tussen de appelflauwtes in het publiek, lachsalvo’s en ovaties door.

Minder geweten is zijn veertiende plaats in de Tour van 1987. Daar keek men destijds niet zo van op, aangezien de Tour van 1931 nog fris in het collectieve Oostenrijkse geheugen zat, toen de tweede etappe werd gewonnen door Max Bulla die prompt als eerste en laatste Oostenrijker ooit het geel greep en in dezelfde Tour nog twee keer mocht zegevieren. Een straf verhaal als u weet dat Bulla die tweede etappe met tien minuten achterstand aanvatte, zoals alle renners die niet tot een nationale ploeg behoorden, de touriste-routiers genaamd. Zij konden de zilveren trui in de wacht slepen, geen echte trui, maar nodeloze verwarring nastrevend de naam voor een geldprijs.

Later werd Bulla de eerste winnaar van de Ronde van Zwitserland en toen de Anschluss een feit was, weigerde hij om als renner Duitsland te vertegenwoordigen. Een ferme opdoffer voor Hitler en de zijnen omdat het Duitse wielrennen in die tijd nog minder dan nu voorstelde. Eerlijk is eerlijk: zijn beste dagen had Bulla reeds gehad, ofschoon hij pas in 1949 als 44-jarige definitief stopte.

Na mijn lezing zonder voorgaande anekdote raakte ik met veel moeite weg. Zo klampte een stel me aan dat naar eigen zeggen al mijn lezingen over Gregor Mühlberger heeft bijgewoond. ‘Ook die in zijn thuishaven Haidershofen?’ informeerde ik. Nee, die natuurlijk niet. Wat had ik gedacht? Dat wil niet zeggen dat ik ze hierom liet staan. Desondanks bleken het prima mensen.

De vrouw vertelde dat ze altijd kinderloos is gebleven uit angst een jongen te baren die Gregor op de meet zou kloppen in Luik-Bastenaken-Luik. Een onverdraaglijke gedachte. Haar man preciseerde. Je kunt wel zweren een knecht voor Gregor op de wereld te zetten, maar uiteindelijk wordt zo’n kind volwassen en dan heb je er in wezen niets meer over te zeggen. Dat is heden ten dage de realiteit. Ik zei dat ze het juiste deden. Ze bedankten me uitvoerig en bevrijd van een zware last keerden zij huiswaarts.

De avond verliep voorts zonder incidenten.

In De Tour van Gregor wordt de Tour van Gregor Mühlberger gevolgd, hoofdrolspeler in De Tour van Gregor.

Matthias Vangenechten
Laatste berichten van Matthias Vangenechten (alles zien)