Beneden zie je de bruisende Tywi door de groen- en grijstinten van het verlaten dal meanderen. Je oog valt op ruige rotsblokken en wollige schapen die elkaar afwisselen op de glooiende hellingen aan weerszijden van het riviertje. Het heeft haast een bedwelmend effect op je, deze wonderschone Welshe Wildernis.
Dan doemt recht voor je een weg op die kaarsrecht uit het bos lijkt te steken. De aanblik zorgt voor lichte spasmen in je reeds verzuurde beenspieren. Daar zul je hem hebben. De beruchtste klim van Wales, de Devil’s Staircase.
Als je al dacht dat de traptreden van de duivel naar beneden zouden lopen, dan weet je nu wel beter. De Devil’s Staircase is een streep asfalt die rechtstreeks naar de hemel wijst, maar een hels stijgingsprofiel kent. Razendsnel check je of de fietsketting wel echt op het lichtste verzet ligt. Dan zet het steile weggetje met stijgingspercentages van wel 26% je beenspieren al op hoogspanning.

Als je de bocht om draait en opgelucht het einde van die duivelse wenteltrap bereikt denkt te hebben, ligt er een steil stuk asfalt voor je dat minstens zo lang is als het deel dat je zojuist ternauwernood overleeft hebt. Grijnzend lijkt het zwarte wegdek je aan te staren: ”Dacht jij echt dat je er al was?”. Het is een beul, die Devil’s Staircase. Een klim die je een klaplong bezorgd. Maar kom je eenmaal al happend naar adem boven, dan krijg je gelijk een geneesmiddel toegediend. Want het uitzicht over het diepblauwe Llyn Brianne Reservoir is van een zalvende schoonheid.

Foto: Henri Santing

Wales is wreed en weergaloos. En dat is de Dragon Ride ook. Bij de start leek het peloton met de rode startnummers zich daar al sterk van bewust. Overal om je heen zag je nerveuze gezichten met in zichzelf gekeerde blikken. Didi the Devil, de Tourduivel die speciaal voor de Dragon Ride werd ingevlogen, probeerde met gekke grimassen en wanhopige huppelpasjes de stemming er nog wat in te krijgen. Tevergeefs. Ook de motiverende woorden die Chris Froome via een videoboodschap sprak, leken zo van de strakke lycrapakjes af te glijden.
Wellicht had het nog geholpen indien de Welshe wielrenners Geraint Thomas of Luke Rowe gevraagd waren om een motivatiespeech te houden in plaats van hun toch wat fletse kopman Froome. Zo’n grap die ervoor zorgt dat een groep mijnwerkers toch met een brede glimlach de schachtlift in stapt die hen voor minstens 12 uur onder de grond stuurt. Die grap hadden zij vast kunnen maken. Tenminste, dat zou je wel verwachten van een renner die zweert dat hij een pint bier in 3,2 seconden leeg kan drinken (Luke Rowe). Of van die meesterknecht die na de finish van de Tour op de Champs Élysées altijd zorgt dat hij (Geraint Thomas) dichtbij de bus van Orica is, want: “Australians would never dream of underbeering”.

Foto: Henri Santing

De Dragon Ride kent 4 varianten. De groene rugnummers rijden de 100 kilometer van de Macmillian 100. De blauwe route, de Medio Fondo, is 153 kilometer lang. De Gran Fondo kent een afstand van 230 kilometer. En de renners met de rode startnummers krijgen maar liefst 305 kilometers en 5.000 hoogtemeters voorgeschoteld. Dat rode stuurbordje van de Dragon Devil heb jij ook aan je fiets hangen. Geen wonder dat jij en je lotgenoten bij de start in Margam Park het gezicht trokken van een Welshe mijnwerker die vlak voor zijn ondergrondse shift van 12 uur staat.

12 hele uren. Zolang zou jij vandaag ook wel in het zadel moeten zitten, was je inschatting vooraf. Je pepte jezelf op met de gedachte dat jij 12 uur lang van een schitterend uitzicht kunt genieten, in tegenstelling tot die mijnwerkers die tijdens dezelfde tijdspanne in het schamele licht van hun mijnwerkerslamp moesten werken. Je zal beter verzorgd worden dan de Welshe pony’s die in de mijngangen als trekdieren gebruikt werden. Om de twee uur zal je bij de verzorgingsposten kunnen kiezen uit een gepofte aardappel, sportreepjes en -gelletjes van SiS, stukken banaan en winegums. De pittige en betrouwbare pony’s moesten 4 uur werken voordat ze weer aan het water en de haver mochten. En de mijnwerkers? Die moesten het helemaal zelf maar uitzoeken. Pauze kreeg je ondergronds pas wanneer je daar aan het einde van je leven ten ruste werd gelegd.

Foto: Henri Santing

De laatste mijn in Wales werd in 2008 gesloten, het jaar dat de Dragon Ride zijn eerste lustrum vierde. Dit jaar vindt alweer de 14e editie van de drakentocht plaats. De oorspronkelijke routepijlen zijn inmiddels vervangen door de officiële pijlen van de Tour de France. Sinds een jaar is de Tour de France-organisator ASO als partner betrokken bij de organisatie en is de tocht omgedoopt tot Dragon Ride L’Étape Wales by Le Tour de France.
De grote zwarte pijlen met een fluorescerend gele achtergrond stuurden je eerst langs Port Talbot, waar de hoogovens van Tata Steel geelbruine pluimen lustig de lucht in bliezen. Vanuit de zwavelhoudende dampen belandde je samen met het pelotonnetje waar je mee op fietste, in de schone ochtendmist die tussen de groene hellingen bleef hangen.
Je zag twee mannen met elk een grote rode M op hun gespierde kuiten getatoeëerd met daar een flinke  rode punt boven. Het bleken echte mannen van staal te zijn, die de Iron Man, de bekende triatlon van Hawaï, hadden volbracht.

Foto: Henri Santing

In het lint van renners dat over de goed lopende, maar slecht uit te spreken klim Bwlch trok, moesten ergens ook de groen-blauw-witte tricots van het Kelme Cyclingteam uit Nijmegen rijden. Willem, een actief lid van de fietsclub die zich geïnspireerd door klimgeiten als Fabio Parra en Fernando Escartín, had vernoemd naar de Spaanse Kelme-ploeg, vertelde jou gisteren nog dat hij geregeld wielergekke Britten had ontmoet tijdens zijn fietstochten in Italië. De bezitter van de helderblauwe stalen Gios had daarom geopperd om in plaats van Frankrijk of Italië maar eens in het Verenigd Koninkrijk te gaan fietsen. Hun keuze viel uiteindelijk op Wales omdat je de Dragon Ride kunt rijden als laatste en ultieme onderdeel van de 3-daagse Dragon Tour.

Fietsfanaten die vanuit het Europese vasteland Het Kanaal oversteken om in Wales een cyclosportieve te rijden, het maakt voor Lou Lusardi de cirkel weer rond. De grondlegger van de Dragon Ride, of Dragon Maestro zoals hij zichzelf op twitter noemt, verzorgde fietsvakanties vanuit het Verenigd Koninkrijk naar vooral de Gran Fondo’s in Italië, het land waar zijn eigen roots liggen. Totdat hij bedacht dat zo’n Gran Fondo ook heel goed in de Brecon Beacons van Wales georganiseerd kon worden. Dit jaar zag Lusardi, maar liefst 3.544 deelnemers aan de start van ‘zijn’ Dragon Ride verschijnen, met een opvallend groot aandeel Nederlandse wielrenners.

Foto: Henri Santing

Nadat je de Devil’s Staircase te boven bent gekomen, voel je niet meer of de weg nu naar boven of naar beneden loopt. Na 200 kilometers aan holle wegen die als een rollercoaster op en neer gingen, verdenk je Lou Lusardi ervan dat hij in de geest van de Nederlandse kunstenaar Escher een parcours heeft getekend dat bestaat uit een eindeloos labyrint. Een oneindige wenteltrap.
De spieren in je bovenbenen beginnen te trillen. Je zou dit als een belangrijk signaal kunnen oppakken. Als  het plotseling zwijgen van een kanarie in de kolenmijn. Misschien zou je nu even moeten stoppen. Even de spanning van de benen. Een klein moment nemen om je spieren los te schudden. Maar je trapt door. Je wilt verder. Langs de huizenhoge hagen, door die open valleien, steeds verder die onwaarschijnlijk groene leegte in.
Weer zie je een rood bordje hangen: climb ahead. langzaam rij je de Black Mountain op. Nog 7 kilometer klimmen. Je draait een oude stenen brug op. De weg wordt nog steiler. Hier staat geen Tourduivel die je naar boven schreeuwt. Geen publiek om je aan te moedigen. Hier moet je het alleen doen.

Je denkt aan de masseuse die jou bij de finish op zal wachten. Ze zal Ceri-Ann heten en een wrede herinnering uit haar woonplaats Aberfan met zich meebrengen. Een verhaal met een basisschool die  bedolven werd onder een lawine van mijnafval: 144 doden, waaronder 116 kinderen.

Ze zal ook weergaloze handen hebben, die langzaam en trefzeker de pijn van 305 kilometers weg zullen wrijven. Dan zal alleen nog de herinnering over blijven aan misschien wel de mooiste tocht die je ooit gereden hebt.

Team Hetiskoers! reed in juni de Dragon Devil, een helse uitdaging van meer dan 300 kilometers door het ruige, glooiende landschap van Wales. Henri Santing, visual storyteller bracht de trip in beeld. BIKEGEAR.cc stelde sportvoeding van het bekende sportvoedingmerk Science in Sport (SiS) beschikbaar om ons uithoudingsvermogen op peil te houden. We  koersten op de racefiets van het jaar 2017, de Cannondale Supersix Evo Hi-Mod Disc Ultegra Di2. En waren in de stijlvolle retro Giara kledinglijn van Sportful gestoken. Fietsmeting en onderhoud: Reinders Wielersport.  Onze geheimtip: Cwmbach Cottages.

Bort Hartog
Laatste berichten van Bort Hartog (alles zien)