Afgelopen winter werd ik gedwongen een keuze te maken. Het voelde als een uitdaging die ik wel aan wilde gaan. De tijd van gratis sportpooltjes leek voorbij toen Scorito aangaf dat er iets onontkoombaars tegenover hun goed verzorgde diensten zou komen te staan. Deze dealers van de sportpronostiek hadden mij reeds afhankelijk gemaakt, simpelweg omdat ze goed spul leveren. Eerst gratis, maar nu dus tegen betaling.
Of ik het erg vond? Allerminst. Kwestie van gunnen vond ik het, maar belangijker nog.. ik kon niet zonder.
Nadat ik een tientje naar ze had overgemaakt, lag er direct een wereld voor mijn voeten die voelde als mijn domein. De pooltjes lagen voor het grijpen als ware het de meest verfijnd versneden coke die op de markt te krijgen was. De verkregen passe-partout zorgde voor instant euforie. Ik zou een ieder laten zien wie hier de sportkenner des Vaderlands is, hopende op veel medespelers. Want hoe meer deelnemers, des te groter mijn status als Primus inter pares.
Sindsdien sla ik geen enkele pool meer over en maakt het surfen naar Scorito een vast onderdeel van mijn wc-ritueel uit.
Over wc’s gesproken.. De naderende Tour zorgt sowieso voor meer spanning in de onderste darmregionen in de week voor de Tourstart. Het blijkt een door de jaren heen, zorgvuldig opgebouwde reflex van een wielerliefhebber. Onderdeel van deze reflex is dus het meedoen aan een Tourpool en het daaraan gekoppelde gepieker.
Dit piekeren moet uiteraard leiden tot pieken, want deze Primus duldt geen falen.
De afgelopen 6 maanden heeft mij echter geleerd dat het meedoen aan sportpools leidt tot vertroebeling van het zuiverste soort. Keek ik voorheen naar sportwedstrijden met mijn hart. Nu kijk ik vooral met mijn hoofd, terwijl in mijn handen de Scorito-app overuren draait. Plotseling was ik tegen wil en dank voor Froome, omdat hij nou eenmaal onderdeel uitmaakte van mijn zorgvuldig samengestelde sterrenensemble.
Tom ging de Giro winnen, maar op die bewuste, ongelooflijke Froome-dag, kwam de gedachte.. ‘Niet slecht voor mijn pool’ voorbij. Deze gedachte levert nog altijd een schuldgevoel op. Een schuldgevoel naar de sport in het algemeen, en naar Tom in het bijzonder.
Het deelnemen aan sportpools staat dus gelijk aan sportverloochening, wat mij dus geen steek beter maakt dan de verloochenaars van de sport zelf (nee, ik noem geen namen).
Om gelijke tred te houden met Froome, neem ook ik deel aan deze Tour en tja… heb ik Tom uit mijn selectie gelaten, omdat ik nou eenmaal niet geloof in de combine Giro-Tour, maar nog belangrijker…
Als pronostiekverslaafde deel ik u allen mede dat dit seizoen mijn laatste is en de aanstaande positie als Primus inter pares, eind dit jaar vacant zal zijn.
Ik kan mijn sporthart niet langer negeren en kijk reikhalzend uit naar het komend sportjaar. Een jaar waarin de ratio het definitief gaat afleggen tegen de meest zuivere vorm van naïviteit.
Toen ik net even om een hoekje in mijn sporthart keek, bleek het vol met mooie naïeve wensen.…
GO TOM GO!
Is geboren in de jaren ’70 en kind van de jaren ’80. Stond als 12-jarig jongetje bij zijn vrienden bekend als Erik Breukink en won menig etappe van het sportveld naar huis. Nog steeds op zoek naar een Panasonic-outfit. Stond als 14-jarige puber op de Col de Madeleine op de dag dat Steven Rooks won op Alpe d’Huez. Sindsdien gek op de koers. Besloot op zijn zestiende een goede wielrenner te worden, omdat hij spaghetti nou eenmaal lekker vindt. Ooit derde in een Tourpool. Favoriete koersen: Roubaix & Lombardije.
- Wielerjaar 2020 was als een oliebol in de zomer - 11/11/2020
- Gezinsdrama - 07/08/2020
- Ride Power! Ofwel: groeten op de fiets in de herhaling - 07/01/2020