Het kan verkeren. Bauke Mollema overleefde de helleveeg Angliru, dat alleen is al een prestatie waar de gewone wielersterveling niet eens van durft te dromen. Vierde staat-ie nu. De leiding van de Rabo is tevreden, zo valt her en der te lezen. Over de trui wordt niet meer gesproken, het gaat nu over de laatste stapjes en hoe moeilijk die zijn. Sterker nog, volgens ploegarts Dion van Bommel is de ploeg een beetje aan het vrijbuiten in de Vuelta. ‘Zoals de andere Nederlandse ploegen dat ook altijd doen.’
Achter die woorden van Van Bommel dwarrelt het vinnige zweempje jaloezie van een verongelijkt kind. ‘Wij zijn heus niet zo serieus als jullie altijd denken. Wij kunnen ook flierefluiten. De boel de boel in plaats van het hogere doel, dat kunnen wij ook. Heus, geloof ons nou!’
Waar komt die ommezwaai ineens vandaan? Zijn dit de naweeën van de Tour, waarin al dat serieuze gedoe geen garantie voor succes bleek te zijn? Want serieus zijn ze hè, bij de Rabo. Werd er in de aanloop naar de Tour de France aan de heren van de bank gevraagd naar de mogelijkheden, dan kwamen de antwoorden steevast over lippen die in standje ernstig stonden. ‘Onze voorbereiding was heel goed. Gesink is in topvorm. We hebben alle belangrijke ritten verkend. Trainingsstages gedaan, ja inderdaad, op hoogte. We zijn er helemaal klaar voor.’
Ze begrepen helemaal niets van de aanpak van de vrijbuiters van Vacansoleil. ‘We vliegen er gewoon elke dag in,’ zei Johnny Hoogerland, en zijn ploegleider keek goedkeurend toe en sloeg Johnny nog maar eens vaderlijk op de schouder. De ploegleiders van de Rabo keken elkaar aan: net of dat kon, er elke dag invliegen. Je zag het ze denken: ‘We hebben het wel over de Tour jongens, niet over een of ander koersje door Zuid-Limburg.’
Een paar weken later stond Johnny te grijnzen op de Champs Elysees. Hij liet zijn voor altijd in de benen gekerfde striemen nog maar een keer zien en zei dat hij toch genoten had. Hij was erin gevlogen, jazeker, zo hoort het toch ook? Geen gedoe, gewoon lekker fietsen, net als altijd eigenlijk. Een stukje verderop stonden de Rabo’s amechtig toe te kijken, de wenkbrauwen gefronst. Hier stond iemand wat interessants te verkondigen.
De ploegleiding van de Rabo kauwde net zo lang op Johnny’s woorden tot zich een geheel nieuwe gedachte vormde… Zachtjes en heel voorzichtig zeiden ze het hardop: ‘Die vrijbuiterrol, is dat ook niet wat voor ons? Dat zou de druk een beetje van de ketel halen, dat is misschien wel goed voor onze jongens. Zullen we dat eens proberen? Wat zeg je Erik? Ja, inderdaad, de Vuelta is daar wel een mooie gelegenheid voor. Dat is toch al zo’n cowboyronde. Ja, dat gaan we doen. Maar dan moeten we wel afspreken dat we het niet over het podium hebben hè, ook niet als een van de jongens er goed voor staat. Nee, oké, dat we elkaar goed begrijpen.’
Helaas, de heren vergaten één detail. Vrijbuiter, dat wórd je niet, dan bén je. En de Rabobank is nu eenmaal een serieuze ploeg, met serieuze ploegleiders. Je zult Erik en Erik niet vaak betrappen op een schuddebuikend lachsalvo à la Hilaire Van der Schueren. Als het tegenvalt, praten ze serieus in de microfoon. En als het meezit, praten ze net zo serieus in de microfoon. Geen feestneuzen, daar bij de Rabo. En dat is ook helemaal niet erg; ieder zijn sterke punt. Sterker nog: als ze hun aard niet hadden verloochend, hadden ze Bauke misschien een kleiner verzetje meegegeven in de rit naar de Angliru. Hadden ze Bauke gewoon een stapje dichter bij die vlammende rode trui gebracht. Gewoon, omdat ze er serieus over hadden nagedacht. Zoals dat hoort, bij de Rabo’s.
Favoriete wielerboeken:
- Het pontje van Amerongen - 09/05/2016
- Kampioenenzweet, kampioenenoren - 05/02/2016
- Een rondje met Joop - 03/12/2015