Doodongelukkig

Santuario di Madonna di San Luca. Adembenemende naam, de klim zelf is dat zo mogelijk nog meer. Gepijnigde lijven ploeteren omhoog, langs de wonderschone middeleeuwse galerij, omhoog geschreeuwd door uitzinnige tifosi – rijen en rijen dik. Bijbelse metaforen dringen zich op: calvarietocht, lijdensweg der uitgemergelde coureurs.

Koers op Italiaanse bodem, dan is overdrijven gepermitteerd.

En koers is het, in optima forma. Etappe 2 nog maar en de topfavorieten leggen elkaar al op de pijnbank.

Toch dwalen mijn gedachten af.

Vijf jaar eerder, mei 2019. Start van de Giro. In de tijdrit naar het heiligdom-met-de-fraaie-naam slaat Primoz Roglic zijn slag; latere winnaar Richard Carapaz wordt veertiende.

Maar ik denk aan Tom. Twee jaar daarvoor glorieus Giro-winnaar, en nu al de eerste tekenen van een aangekondigd einde. Vijfde in de chrono; waar iedereen roze had verwacht. Paar dagen later, het gat in de knie. Einde Giro, einde seizoen. Einde carrière, weten we nu.

Het stemt weemoedig.

Net als de wetenschap dat Tom toen al doodongelukkig was.