Dit kan gewoon niet waar zijn, denk je tijdens het kijken. Het is niet te geloven dat het tweede seizoen van El Día Menos Pensado, waarin de Movistarploeg wordt gevolgd door de camera’s van Netflix, nog erger is dan het eerste. Dit keer weten de ploegleiders het filmen van de documentaire nog te verkloten. Heel bewust overigens, omdat de blunderende ploegleider Arrieta de huid wordt volgescholden door de renners en hij zich blijkbaar ook niet heeft ingehouden (waarna hij de GoPro’s in de auto heeft gewist).
In de cast zijn wat wijzigingen doorgevoerd na het eerste seizoen. Zwijgzame Nairo Quintana is vertrokken naar Arkéa, de mokkende Mikel Landa heeft besloten om in een shirt van Bahrein achter het net te gaan vissen en Giro-winnaar Richard Carapaz heeft zijn toekomst financieel veiliggesteld bij Ineos, waar betere renners zijn, maar zij blijkbaar niet de teamorders geven, zoals Valverde wel doet bij Movistar.
Dat laatste is in het tweede seizoen niet veranderd. De abstracte ploegbesprekingen worden nog steeds gedaan terwijl de ploegleiding met een schuin oog bekijkt of Valverde het ermee eens is. Of orders worden met een vraagteken gegeven, waarbij Valverde mag antwoorden.
Belangrijkste hoofdpersonages dit seizoen zijn de oude krijger Rojas die meer tijd op de grond dan op de fiets doorbrengt, de onberekenbare Soler van wie (onverklaarbaar trouwens) wordt gedacht dat hij ooit een grote ronde kan winnen, de graatmagere Mas die zichzelf telkens te hoog inschat, de onstuimige Carlos Verona en Dario Cataldo die telkens verbaasd lijkt waar hij is beland.
Still uit El dia menos pensado
In het coronajaar 2020 is alle aandacht van Movistar gericht op de drie grote rondes. Ze winnen het ploegklassement van de Tour, maar verder gaat er vooral veel mis. De renners mopperen op het materiaal en ploegbaas Unzue sluit de ronde af met een vreemde toespraak met daarin de onnavolgbare mededeling aan Valverde: “Je stond open voor het generatieverschil met Enric.”
In de Giro gaat het met een onervaren ploeg en het olijke ploegleidersduo Acosta en Sciandri nog wel aardig, vooral omdat er geen verwachtingen zijn. Die zijn er natuurlijk wel in de thuiswedstrijd die de Vuelta is en daar gaat zo ongeveer alles mis. De sleuteletappe is de achtste etappe waar de voorbespreking al onbegrijpelijk is. Tijdens de wedstrijd weet Arrieta nog niet wat de ploeg moet doen, Valverde plaatst een onbesuisde demarrage, trainer Patxi Vila begraaft zijn hoofd weer eens in zijn handen en na de finish is er ruzie. Daarna volgen nog de Angliru waar Mas te vroeg demarreert en niet teruggefloten wordt, een mislukte fietswissel voor Mas in de tijdrit en een verkeerde inschatting van de wind in de zestiende etappe waarna de bom tussen renners en ploegleiding barst, al zijn die beelden dus gewist. De meeste kritiek krijgt Movistar in etappe 17, als ze het gat tussen leider Roglic en uitdager Carapaz verkleinen om zelfs van de vijfde naar de vierde plek op te schuiven. Hoewel dat verdedigbaar is, zat ook daar geen plan achter en werd er maar wat gedaan.
Still uit El dia menos pensado
Je kunt zeggen dat ze bij Jumbo en DSM te veel op de details letten, maar bij Movistar is dat wel extreem het tegenovergestelde. Cultuurverschillen. Is de Spaanse volksaard er echt eentje van een veelheid aan meningen dat altijd uitdraait op conflict en discussie? Of is dat te generaliserend?
Dit jaar heeft Movistar al acht keer gewonnen, ook Valverde scoort weer. Met de documentaireserie in het achterhoofd weet je: ondanks alles. Benieuwd naar deel drie. Want smullen is het, ook al doe je dat met ingehouden adem, terwijl je hard NEE roept.