Sinds het USADA-rapport uitkwam, tuimelen de Nederlandse wielerliefhebbers over elkaar heen als ware het de renners van een peloton dat veel te hard door die laatste scherpe bocht voor de finish ging. Allemaal hebben we een mening. Over Lance Armstrong, over de Raboploeg. Over het kapsel van Michael Boogerd, dat in Wenen zou zijn behandeld met het groeihormonen. Of kernafval, dat zou ook kunnen.

In ieder geval doet Nederland zijn naam als ‘land van duizend meningen’, ooit zo betiteld door het onvolprezen zangduo Fluistma & Van Tijn, ook op wielergebied eer aan. Door die wirwar van meningen en zijpaadjes over die meningen zijn we volgens mij een beetje verdwaald. Vergeten waar het echt om gaat.

Wat mij betreft werd dit typsiche Nederlandse kwaaltje de afgelopen dagen het beste gesymboliseerd door een lang verhaal van Hartger Wassink, dat onder de titel Afkicken – Eerste hulp bij ont-Lance-ing verscheen op het collega-wielerblog wielertaal.nl.

In zijn stuk wil hij door het ontkrachten van veertien (overigens door hemzelf geformuleerde) drogredenen mensen die de daden van Lance Armstrong wegmoffelen of (soms zeer terecht) in een perspectief plaatsen ont-Lancen. Het probleem is dat Hartger Wassink zichzelf meer dan eens bedient van drogredenen om de drogredenen te ontkrachten.

Bij het ontkrachten van drogreden één gaat het bijvoorbeeld al helemaal mis. Waarom alleen Armstrong? Iedereen gebruikt(e)toch? is de drogreden die Wassink wil ontkrachten. Hij poogt dit te doen in een betoog waarin hij stelt dat de renners die in de Armstrong-jaren niet in de top 20 van de Tour eindigden grotendeels schoon reden. Het bewijs voor deze stelling is dat Bram Tankink onlangs op tv zwoer zich nog nooit gedopeerd te hebben.

Blijkbaar moeten we Bram van Hartger Wassink op z’n guitige gezicht geloven, en heeft hij for the sake of the argument meteen ook maar even gezworen voor die honderden andere coureurs die in de Armstrong-jaren niet in de top 20 van de Tour de France finishten. Hoeveel bekennende ploeggenoten van Armstrong eindigden er tussen 1999 en 2005 eigenlijk niet in de top 20 van de Tour? Ik bedoel maar.

Deze redeneertrant gaat in meer en mindere mate nog twaalf drogontkrachtingen door. Daarna stelt Wassink in de veertiende ‘ontkrachting’ dat we – de wielerwereld – niet vooruit kunnen kijken zonder terug te kijken op de afgelopen periode.

Dat klopt. Maar dan moet je volgens mij wel terugkijken op de manier waarop bijvoorbeeld David Millar dat deed in zijn open brief aan de Rabobank. En de manier waarop Australisch oud-renner Bradley McGee dat onlangs deed in dit uitmuntende stuk. Zij kijken ook terug, maar dan op een meer filosofische manier, in plaats van nog meer populistische onzin toe te voegen aan het doolhof van meninkjes. Op hun manier heb je er wat aan. Millar en McGee wijzen ons de weg uit het doolhof.

P.S. Ik besef terdege dat ook dit stuk een mening is, maar soms heiligt het doel de middelen.

Andre van den Ende
Laatste berichten van Andre van den Ende (alles zien)