Een bierglas, een modderplas en alles bleef zoals het was

Bron: Flickr (Creative Commons)

Ruddervoorde, Diegem, Baal, Loenhout, Hamme-Zogge… Behalve de meest ontiegelijk kleine boerengaten waar oude bomma’s van achter de gordijnen de weinige bewegingen op straat zonder verslapping van hun concentratie gadeslaan, hebben ze nog één ding gemeen. In de herfst en in de winter komen ze allemaal één dag tot leven.

En wel door mannen die zichzelf alsook hun kostbaar vehikel laten besmeuren met regen, modder en bier. Er zijn zelfs nochtans zichzelf respecterende sportmedia die de mond vol hebben van deze dwaasheid. Pagina’s en pagina’s. Katernen en katernen. Over de scheiding van een renner die zich op zo’n veel te duur tuig voortbeweegt tot interviews met bomma’s één dezer protagonisten, werkelijk niks is te veel. Er worden nu zelfs al voorbeschouwingen over dit modderrijden geschreven. Dat dat laatste een kl*tebrug van Niel te ver gaat, ziet elk weldenkend mens.

Gelukkig zijn wij er nog om de sereniteit te bewaren en het hele gebeuren in zijn juiste proportie te beoordelen. U moet hier dus geen vooruitblik verwachten waarin er zal stilgestaan worden bij het 127^ste seizoen (het kan ook seizoen 128 zijn) van de belevenissen van Sven Nys en zijn vriendjes. Soms komt er eentje bij, soms valt er eentje af. Maar het concept blijft hetzelfde: Nys kletst zijn vriendjes in de laatste ronde uit het wiel.

Dat altijd alles hetzelfde blijft, is het succesrecept van de cross. De achtste plaats van Lubomir Petrus in de Wereldbeker van Namen was vorig jaar een ware revolutie. Dat had werkelijk niemand zien aankomen. Michel Wuyts had naar het schijnt zelfs bijna zijn ontslag ingediend omdat hij vergeten was te anticiperen op een dergelijke Copernicaanse omwenteling. Gelukkig werd Petrus in de cross van Zolder gewoon weer 41^ste, zodat gewag kon gemaakt worden van een toevalstreffer.

Een tweede reden dat het veldrijden op zo veel belangstelling kan rekenen, is natuurlijk omdat in geen enkele andere sport de kijker zo wordt beloond. Elke veldrit is de tronie van Mario De Clercq als ploegleider in vol ornaat te bewonderen. Alleen tussen 1 en 11 november dit jaar niet. Dan zit Mario op de Boekenbeurs waar hij uit zijn dagboek zal voorlezen. Maar niet getreurd, Christoph Roodhooft is wel gewoon van de partij. Een echte speurneus. Hij ontdekte al in 2005 dat je op het internet doping kan kopen.

Dit gezegd zijnde, we hadden u geen voorbeschouwing beloofd. Dus zult u elders moeten lezen dat Tom Meeusen in Tabor wereldkampioen wordt voor Lars van der Haar en Lubomir Petrus. Dat Thibau Nys een vader heeft die op behoorlijk niveau aan veldrijden doet. Dat Bryan Falaschi de verrassing van de winter wordt. Dat de sinussen van Klaas Vantornout tot UNESCO-werelderfgoed zullen uitgeroepen worden. Dat Klaas Vantornout na de cross van Gieten (die hij wint) zal vertellen dat hij al een heel seizoen goed op dreef is en dat hij zoals altijd er alles voor gedaan heeft en dat er hem niets te verwijten valt. Dat Francis Mourey op zijn 34ste ontdekt dat er in Spanje ook gecrosst wordt en dat de tegenstand daar nog lachwekkender is dan in Frankrijk. Dat Francis Mourey 44 crossen deze winter wint. Dat Kevin Pauwels bwoa joah. Dat het voor Wietse Bosmans het jaar is om een grote stap voorwaarts te zetten. Dat elke uitslag zonder de generatie Stybar-Boom-Albert met een korreltje zout dient genomen te worden. Dat elke keer Niels Albert geïnterviewd wordt in de materiaalpost, een mens denkt dat Christoph Roodhooft aan het woord is. Dat elke keer Christoph Roodhooft geïnterviewd wordt in de materiaalpost, een mens denkt dat Niels Albert aan het woord is. Dat het eigenlijk best wel jammer is dat u dit alles elders moet te lezen krijgen.

Dit verhaal verscheen eerder ook op Extrasport.be