Er kunnen over koers niet genoeg boeken geschreven worden. Zo, dat niemand me dat nog kan verwijten. Op mijn tafel ligt het Handboek Tour de France 2012 door Michael Boogerd en Maarten Scholten. Daarin staan alle ritten beschreven, ook de vijftiende rit die van Samatan naar Pau over mijn trainingswegen dendert. We lezen daarover het volgende in het rubriekje Boogerds blik:
Een volledig vlak ritje, vlak voor een rustdag en twee serieuze bergritten, dat zal niet al te spannend worden. Heel misschien biedt het kansen op een lange ontsnapping, omdat de meeste sprintersploegen na tweeënhalve week wat verzwakt zullen zijn. Maar waarschijnlijk wordt het vandaag gewoon een massasprint.
Dat wil zoveel zeggen als: “Jongens, ik heb geen flauw idee, dus ik lul hier maar wat raak. Ik ben wel eens in Pau geweest en dat waren altijd rotetappes waar geen mens iets aan heeft: ofwel een bergrit met na de Aubisque nog vijftig kilometer vlak, ofwel een sprintersetappe. Aangezien het geen bergrit is, zal het wel een sprintersetappe worden of een ontsnapping, of misschien gaan ze wel allemaal staken of versperren boze boeren de weg. Weet ik veel.”
Wervend materiaal, niet? Wie het Handboek Tour de France heeft gelezen, zit vast al een kwartier voor de uitzending in joggingbroek voor de buis, stoma stevig aangesloten om geen halve minuut te missen wegens plaspauzes en ander ongemak.
Het heeft even geduurd voor ik het bewijsmateriaal bij elkaar kreeg, dat gaat zo in de koers, maar Boogerd is een leugenaar. Dat ritje is namelijk helemaal niet vlak en ik heb Levi Leipheimer als kroongetuige. Leipheimer, dat weet u, is boven elke verdenking verheven. Hij heeft nog voor Lefevere gekoerst en Lefevere neemt enkel renners van het zuiverste bergwater op in zijn ploegen.
Wiggo en Boasson Hagen op de kleine plaat …
In 2012 reden weinig renners hun koersen met Strava. Jaren na datum heeft echter Levi Leipheimer deze rit opgeladen. Dat weet ik omdat ik plots een KOM kwijt was. Volgens zijn gegevens was de rit 161,9 kilometer lang en werden 2398 hoogtemeters overwonnen. Dat zijn meer hoogtemeters dan de Ronde van Vlaanderen of het afgelopen WK in Richmond, koersen die honderd kilometer langer zijn.
Het profiel van de etappe ziet er zo uit, met ruim twintig nijdige hellinkjes:
Het volledig vlakke en volstrekt niet spannende ritje eindigt met winst van Pierrick Fédrigo, de Franse ontsnappingskoning. Het peloton eindigt op 11 minuten, Wiggins blijft in het geel. Dat klinkt saai en dat zal het ook wel geweest zijn voor de gemiddelde kijker. Boogerd heeft gelijk dus, hoe kan het ook anders met zijn blik, maar wie wil er in godsnaam voor gaan zitten?
Kijk, over koers kunnen nooit genoeg boeken geschreven worden maar er zijn regels. Wat geschreven wordt over de koers moet altijd aantrekkelijker zijn dan de koers zelf. Als er nooit nog gekoerst wordt, zou er nog steeds over koers geschreven moeten worden. Maar dus niet het Handboek Tour de France. Dat boekje is de Chris Froome onder de wielerboeken: antireclame voor de sport. Erger dan een biljartvlakke etappe door de Landes naar Pau. Weg met het Handboek Tour de France!
- De grootste niet-winnaar uit het peloton - 13/09/2016
- Duizenden kilometers op kop - 29/06/2016
- Een biljartvlakke rit - 28/06/2016