Damiano Cunego had last van herfst. Vanuit een openluchtstudio beschouwde hij voor de Rai de rit naar de Etna voor. Steeds als er naar hem werd overgeschakeld, had hij een nieuw, nog net iets warmer kledingstuk aan en waren zijn krullen wat wilder verwaaid, tot de regen won en ze aan zijn hoofd plakten als mist aan een heuvelflank. Hij won drie keer de herfstkoers bij uitstek, maar uit zijn blik kon je opmaken dat de Kleine Prins nu meer een man van de zomer is. Hij voorspelde explosieve verschillen en een groot kampioen als etappewinnaar.
De afgelopen dagen stonden in Italië in het teken van de sirocco. Die zuidelijke wind stormt niet alleen over Sicilië, maar door heel het land. Hij is hevig en warm en blaast Saharazand Italië in, tot in het verre noorden. Dat rode zand vermengt zich soms met regen, met pioggia di sangue als gevolg: bloedregen. Die windvlagen uit de woestijn in combinatie met een aflopend parcours en de notoir slechte staat van de Siciliaanse wegen: als het om recepten voor drama gaat, heeft de Giro van alle koersen traditioneel het dikste kookboek op de plank liggen. Het had zaterdag zomaar op bloedregen kunnen uitdraaien.
Geraint Thomas wist het gerecht in de openingstijdrit optimaal te bereiden: dankzij een flinke dosis sirocco pakte hij een mooie voorsprong op zijn grootste concurrenten. Maar wind kan zomaar draaien. Nog voordat hij in de rit naar de Etna zijn schort had aangetrokken en zijn messen had geslepen, lag hij al op de grond. De officiële start werd uitgesteld tot de grote kampioen weer was aangesloten. Toen kon het beginnen. Vet eerst de straten in met een dun laagje olie, dicteerde het recept. Voeg een snufje overstekende hond toe. Houd een uitgebreid interview met de broer van Michele Scarponi om te praten over verkeersveiligheid voor wielrenners. Voeg ten slotte het hoofdingrediënt toe: een actieve vulkaan.
Voelde Thomas twee dagen geleden de sirocco in zijn rug, nu hapte hij zodra het peloton de flanken van de Etna opreed vol in de as. Voor hem bewoog de roze trui in een waas heen en weer, strak om de windbestendige schouders van zijn ploeggenoot Filippo Ganna gespannen. Als een fata morgana: in het zicht, maar steeds verder buiten bereik.
Na de etappe was de Kleine Prins nergens meer te bekennen. Weggewaaid of weggespoeld misschien, aan het schuilen voor de herfst. Zijn voorspelling kwam maar ten dele uit: het was geen kampioen die de rit won, maar een kleine Ecuadoriaanse prins die wél bestand bleek tegen de elementen.
Schreef onder meeer:
- Terug naar Namen - 20/12/2020
- Als een reiger over de toppen - 24/10/2020
- Muziek in de benen - 23/10/2020