Dezelfde middag zag ik Reus ‘live’ voorbij fietsen aan het einde van de straat waar ik woon. Althans, ik denk dat ik hem zag in het peloton dat op volle snelheid voorbij raasde. Rugnummer 16, in het zwart-wit van zijn Belgische ploeg ‘Verandas Willems’. Te midden van renners van voor mij nog enigszins bekende ploegen als Roompot en het developmentteam van Rabobank, en veel onbekende ploegen met fraaie namen als ‘Team Joker’, ‘Sensa Kanjers voor Kanjers-Cycling Team’ en ‘Baby Dump Cyclingteam’. Het peloton met Reus erbij was op weg van Utrecht naar de hoogste col van die dag, de Amerongse berg. Met zijn hoogte van 72 meter een molshoop vergeleken met de col die Dumoulin en collega-coureurs die zondagmiddag twee keer voor hun kiezen kregen.
Dumoulin had een moeilijke periode achter de rug, vertelde hij de pers. Hij kon zijn favorietenrol tijdens de openingstijdrit van de Tour net niet waarmaken en kwam een paar dagen later, met het geel voor het grijpen, zo onfortuinlijk ten val dat hij de Grande Boucle moest verlaten met een schouderbreuk. Zeker, heel vervelend allemaal… maar best klein leed vergeleken met de malheur die Reus tijdens zijn carrière te verstouwen kreeg.
Kai Reus, bouwjaar 1985, won op zijn 18e het eindklassement van de wereldbeker en het wereldkampioenschap op de weg bij de junioren. NOC*NSF bestempelde hem in 2004 tot Sporttalent van het Jaar. Tom Dumoulin, bijna zes jaar jonger dan Reus, begon op zijn 18e pas een beetje serieus te denken aan wielrennen.
Het was de 59e editie van de Ronde van Midden-Nederland waar Reus aan meedeed. De koers mag zich een van de oudste officiële wielerklassiekers van ons land noemen. De historie van de Ronde gaat terug tot 1948. Gerrit Voorting won de eerste editie en dat dit geen kleine jongen was bleek later dat jaar toen hij na de individuele wegwedstrijd op de Olympische Spelen in Londen de zilveren medaille mocht omhangen. Behalve Voorting prijken andere grote namen op de erelijst: Rik van Looy, Jan Janssen, Jan Raas, Adri van Houwelingen, Niki Terpstra, om er maar een paar te noemen.
In de zomer van 2007 komt Reus tijdens een trainingsrit in de afdaling van de Col d’Iséran hard ten val. Hij breekt zijn sleutelbeen en een paar ribben. Hij heeft een bloeding in zijn hoofd. Kai Reus wordt naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gebracht. Elf dagen na zijn val ontwaakt hij uit zijn coma.
Terwijl Dumoulin onder luid geschreeuw van horden toeschouwers en in het zicht van vele televisiecamera’s ten strijde trekt op de flanken van de Alto de Puig Llorença, pedaleert Reus rustig de Amerongse berg op. Verbaasd gadegeslagen door een paar verdwaalde wandelaars. “Kom op Tom,” zegt er een.
Iets meer dan een jaar na zijn val maakt Kai Reus zijn comeback in het wielerpeloton. De terugkeer is van korte duur want de ziekte van Pfeiffer grijpt Reus al snel bij de kladden. Reus is dan wel even klaar met het wielrennen. Gefrustreerd hangt hij in 2010 zijn fiets aan de wilgen. Hij stapt over op zijn eerdere liefde, het marathonschaatsen. Tijdens de Alternatieve Elfstedentocht in 2011 rijdt hij tot 15 kilometer voor het einde met de kopgroep mee.
De Ronde van Midden-Nederland editie 2015 is een zogeheten UCI categorie 2.2-wedstrijd voor continentale ploegen. ‘Voor jong talent een springplank naar een profcarrière,’ lees ik op de site. Bekende namen op de startlijst vind ik vooral onder de ploegleiders: Jean-Paul van Poppel, Richard Groenendaal, Kurt van de Wouwer, wederom Adri van Houwelingen, en Michiel Elijzen. Bij de renners een paar bekende achternamen: Frison, Bouhanni, Vierhouten, Kelderman. Hun voornamen? Frederik, Rayane, Gino, Martin. Waarschijnlijk broers, zoons, (achter)neven. En Kai Reus staat dus op de startlijst, met nummer 16.
In het najaar van 2012 pleegt de moeder van Kai Reus zelfmoord. Reus heeft het jaar ervoor zijn tweede comeback in het wielerpeloton gemaakt.
Terwijl Twitter en Facebook overstromen met loftuitingen voor Dumoulins prestatie zoek ik naarstig op het internet naar de voortgang van de Ronde van Midden-Nederland. Verandas Willems, met Kai Reus in de gelederen, won gisteren namelijk de ploegentijdrit. Als ze het peloton bij elkaar weten te houden betekent dat een topklassering.
Eind 2014 bericht Kai Reus dat hij zich weer volledig op de wielersport gaat richten. Hij stopt met schaatsen en gaat op amateurbasis aan de slag bij het Belgische team van Verandas Willems. Hij start een crowdfundcampagne via Wijzijnsport.nl. De teller staat al een tijd op € 3650,-, nog geen vijfde van de beoogde €20.000,-.
Rond 18 uur verschijnt de verlossende tweet van koersdirecteur Jochem Uytdehaage. Inderdaad, de oud-Olympisch kampioen schaatsen en slachtoffer van een zwaar auto-ongeluk in 2004. De finish in Utrecht is een massasprint geworden. Verandas Willems heeft de boel bij elkaar gehouden en neemt de plaatsen één tot en met zes van het eindklassement in, allen met dezelfde eindtijd. Olivier Pardini wordt officieel tot winnaar van de Ronde van Midden-Nederland uitgeroepen, gevolgd door vier andere Belgen van Verandas Willems. Kai Reus wordt hierdoor zesde. Beetje flauw om ‘d’n Ollander’ niet te laten winnen in zijn eigen land, maar de stalorders gaan voor. Verandas Willems is en blijft een Belgische ploeg namelijk. Kai Reus stuurt die avond de volgende tweet de lucht in: “Bij @VerandasWCT delen wij de prijzen. Mooie tweedaagse van Midden-Nederland gehad! Collega Pardini wint eindklassement. Ik ben 6e geworden.” Ik hoop voor Reus dat ze bij Verandas Willems ook het prijzengeld eerlijk verdelen.
Tom Dumoulin is pas 24 jaar oud. Kai Reus is inmiddels de 30 gepasseerd. Joop Zoetemelk was 38 toen hij wereldkampioen werd.
