Een relaas: Rue Tesny

De Rue de Tesny is gemaakt voor fietsers die de rest van de dag graag als een nat washandje willen rondfietsen. (© Klimtijd

De eerste gemene klim is Rue Tesny. Wie hem ooit gereden heeft, weet dat het echt een heel gemene klim is. Kuitenbijter is een understatement. Ik fiets hier voor het eerst dus weet niet wat ik moet verwachten. Mijn ervaringen in Limburg en de Vogezen in 2014 zijn niet bemoedigend. Anderzijds heb ik de winter op de Canyon Nerve AL 8.9 29″ MTB Mountainbike doorgebracht, ben wat kilo’s kwijt en rijd op een lichte fiets.

Rue Tesny begint in het dorp Wandre en voert je tussen huizen en later bossen door naar Rabosee. Na het laatste huis staat er een bordje: 1 kilometer aan 14%. Het zegt mij niets. Hoe lang kan een kilometer zijn? Dat de ene kilometer de andere niet is, wordt mij snel duidelijk. Na 2 langlopende bochten met stukjes tot 20% heb je even tijd om te hallucineren dat je er al bent. Direct volgt na het plukje woningen een lang steil stuk met aan de einder een bocht die het einde belooft. Een belofte die bij het uitdraaien de kop wordt ingedrukt door wederom een fel stuk omhoog, de bossen in. Zo krijg je nog vijf bochten vol loze beloften. Het duurt en blijft duren tot je eindelijk daglicht ziet. Een laatste ramp en je beloning is een afzichtelijk straatje. Het is een klap in je gezicht. Geen glorieus uitzicht vanaf een heuse col, geen harpmuziek door schone engeltjes. Nee, een straatje met ongeïnteresseerde architectuur wat zegt: “Stel je niet zo aan, patatcoureur!”

Al na 300 meter in deze klim vervloek ik de afmontage van de Canyon. Op mijn eigen fiets zit een vergevingsgezinde tripel met een 32 achter. Daar kwam ik overigens de Eyserbosweg niet mee boven, maar goed: nu moet ik het doen met een compact en 28 achter. Op het meest steile stuk ga ik 4 kilometer per uur. Trager kan ook niet, want nog minder omwentelingen betekent omvallen. Ik besef dat een voetje aan de grond desastreus is. Je moet dan lopen tot het afvlakt of tot een oprit. Dat niet. Nog niet. Het voelt aan alsof ik in de sportschool aan het leg pressen ben met 2 keer mijn maximale gewicht. Voor het eerst deze rit kan ik niet verder terugschakelen. Met 4 kilometer per uur is iedere beweging anders dan linkerbeen omlaag, rechterbeen omlaag funest voor het evenwicht dus verlichting is er niet.

Of toch? Een bordje “Foto over 100 meter” werkt als een gelletje tijdens een hongerklop. Beentempo gaat als vanzelf omhoog, handje vervaarlijk van het stuur om snot weg te vegen, 3 x diep ademhalen om wat frisser te ogen. “Laat maar komen, die foto!” denk ik vol goede moed. Een geluk bij een ongeluk is dat bij dit percentage de 100 meter je zeeën van tijd geeft na te denken over hoe je op de foto wilt overkomen: En danseuse? Stoïcijns? Neutrale blik? Afgepeigerd? Ik heb 50 meter nodig om alle opties af te wegen en inmiddels blijft er eigenlijk maar één optie over: fietsend. De rest is overmoed.

Beste prestatie van de dag: De fotograaf al fietsend gehaald ;-)

U ziet: Het doel is bereikt. Er kon zelfs nog een glimlach af. Of grimas, dat laat ik even in het midden. Niet veel later dook er rechts een oprit op waar ik even ben gestopt. Niet omdat de benen niet meer konden maar omdat ik inmiddels door mijn oren ademhaalde en mijn hartslag een geheel nieuwe zone gedefinieerd heeft. Een half minuutje had ik nodig, de conditie was in orde. Helaas ging de korte stop wel ten koste van mijn tijd op dit segment. Strava is onverbiddelijk. Stoppen betekent geen tijd. Terecht en des te meer reden om nog eens terug te komen!

De Alternatieve wordt gesponsord door Canyon en een onderdeel van deze sponsoring is dat de foto’s gratis zijn te downloaden. Als je het album bekijkt zie je best veel mensen te voet. Het is misschien ietwat onaardig, maar ik kan niet ontkennen dat ik met enige trots die foto’s vergelijk met de mijne.