Site pictogram HET IS KOERS!

Een uitklapbare tafel

Jan van Mersbergen

Ik ben nog steeds bang dat er in de afdaling iemand valt, zoals in de Giro d’Italia van afgelopen jaar. Zelfs mijn zoon weet nog dat Wouter Weylandt een vrouw achter heeft gelaten en dat zij een baby zal krijgen, en misschien inmiddels wel heeft gekregen. Mijn zoon vroeg: ‘Hoeveel dagen zal die mevrouw wel niet moeten huilen?’ Dat vraag ik me ook af, alleen in andere woorden. Ik heb het opgezocht. In september wordt zijn baby geboren.

Hoogerland werd het prikkeldraad in geslingerd en reed gisteren op de eerste berg van de eerste categorie gewoon weer in de achtervolging. Dat was schitterend. Hij reed langs een man die zijn camper in de berm had geparkeerd en die juist een tafeltje uitvouwde. De poten werkten niet mee, en precies toen de renners langskwamen en hij wilde klappen stond de man daar met die tafel in zijn handen en hij hield hem vast als een dode kip, vol schaamte. Hij riep niets. Deze man wilde iets roepen, wilde de renners aanmoedigen, maar met een tafel in je handen doe je dat niet.

Ik zag een ravijn, rechts van de weg. Het was enorm diep en de kopgroep reed er langs en even later reed Hoogerland er ook langs. Hij was gelost, Chavanel en Kreuziger reden voor hem. Hij zou het zwaar krijgen, maar hij reed daar nu, en het was ontroerend, net als die man met zijn uitklapbare tafel.

Laatste berichten van Jan van Mersbergen (alles zien)
Mobiele versie afsluiten