Dus dit is hoe een verslaafde zich voelt. Op een Oost-Europese site heb ik mijn creditcardgegevens ingevuld waarvan ik niet zeker weet wat ermee gaat gebeuren. Ik hoop dat ik vanaf 14:00 uur ook daadwerkelijk de beelden van het Sloveens Kampioenschap krijg waar ik voor betaald heb. Alles om maar dat shot koers te krijgen. Als iemand die ooit genoten heeft van de finesse van whiskey, champagne of wijn, maar nu zijn laatste centen overheeft voor alles met een promillage. Het gaat niet meer om schoonheid, spanning of sensatie. Als je maar wat binnenkrijgt. Misschien, heel misschien kan de wielerliefhebber later dit jaar genieten van cava, grappa of calvados. Maar voor nu is het een blik met een halve liter van een onbeduidend goedje. De verpakking is niet te begrijpen en het ruikt raar. Maar bij het drinken is er het gevoel van herkenning waar je zolang naar gehunkerd hebt.
Normaliter is een paar maanden zonder koers wel door te komen. Dan weet je tenminste zeker wanneer er weer koers is en kan je je er op instellen. Tussendoor is er vermaak in de modder of op de baan. Een surrogaat wellicht, maar beter dan niet te weten wanneer er weer serieus gefietst wordt. Het zwarte gat is niet zo zwart als je weet dat als je maar doorrijdt door de tunnel, er vanzelf weer licht aan de andere kant verschijnt. Nu is er slechts grote donkere onzekerheid en is alles welkom. Kleine kanttekening: De verleiding om La Tropicale Amissa Bongo te volgen aan de hand van de uitslagen is iedere januari gevaarlijk groot. Sommige mensen zetten zelfs principes opzij en denken dat het seizoen al begint voor de Omloop. Alles om maar te kunnen zeggen dat het wielrennen weer is begonnen en je eerste shot van het jaar te krijgen. Het wachten in de winter is altijd te verkiezen boven het ledige limbo waarin we ons nu bevinden. De wedstrijden in het najaar zijn niet eens zeker. De UCI mag dan een kalender hebben, maar er bestaat nog altijd zoiets als het bevoegd gezag. De UCI lijkt tot nu toe alleen rekening met bevoegd gezag als het uit Turkmenistan komt. De onzekerheid over de toekomstige koersen maakt dat alles wat er wel is, gekoesterd moet worden.
Media hebben hun best gedaan om het een zachte landing te geven. Vroegere versie van voorjaarskoersen werden uitgezonden. Dat werkt nu niet meer. Een oude editie van De Ronde, Roubaix of Luik is mooi, maar weinig mensen zijn te porren voor de Ronde van Zwitserland van welk jaar dan ook. De eerste wielerliefhebber die een versie weet, die het terugkijken waard is, hij werpe de eerste steen. Podcasts doen een goede poging door randzaken als transfers te behandelen of handige informatie voor de amateurrenner. In deze desolate tijden die veel tijd geven om zelf op de fiets te zetten, is het mooie afleiding. Maar het blijft afleiding van waar het in de kern om draait.
De Latest Results op Procyclingstats.com tonen de Gran Premio Patagonia (José Tito Hernandez voor not-so-babyface Oscar Sevilla) en Parijs-Nice, beide gedateerd op 15 maart. Dat betekent 98 dagen zonder koers. Eerder toonde de website oude uitslagen met de datum van die dag, maar die waren sinds vandaag weg. Een teken dat er weer koersen komen om de openingspagina mee te vullen. Een eerste zwaluw.
En zo is er zondagmiddag weer koers op tv. Met drie- tot vierhonderd andere junkies kijk ik naar een korrelig beeld. Het enige wat ik van het commentaar versta, zijn de namen van de renners. Af en toe valt het beeld weg, staat het stil of komt er opeens een kaart in beeld met plaatsnamen waarvan ik niet hoe ik er ooit van gehoord had kunnen hebben. Ik weet niet hoever het nog is. Roglič rijdt op de slotbeklimming weg van Pogačar. Het volgende moment is hij al in het zicht van de vaste camera en als eerste over de streep. De regie, het camerawerk en de continuïteit van uitzenden laten te wensen over.
Maar wat geeft het. Er is asfalt. Er zijn coureurs die rijden op hun racefiets, en ik weet de uitslag nog niet. Ik heb mijn shot weer binnen. Het is weer koers.
