Bij het ontbijt aten de Duitse heren Haferflocken en de Poolse dames pasta. Je ziet nog eens wat als je in een rennershotel overnacht. Wat de winnaars Amy Pieters en Elia Viviani voor ontbijt nuttigden is niet bekend gemaakt.
De landenteams van Duitsland en Polen logeerden in het Van der Valk Hotel in Akersloot, mooi rustiek gelegen midden in de polder en handig aan de A9. De start en finish van het wedstrijdparcours lag op 15 km afstand in kaasstad Alkmaar.
Zo’n grote wedstrijd in eigen land moet je echt eens bezoeken als je dat nog niet gedaan hebt.
Vriend W. en ik konden er vanuit Den Haag op de fiets naar toe. Onderweg gaf W. me het nieuwste Literaire Juweeltje van Frank Heinen: Ergens héén fietsen, omdat we eindelijk weer eens op fietsvakantie gingen. Goed fietsverhaal van Heinen, die met een vriendin (die om redenen die onopgehelderd moeten blijven dr. Pompsky genoemd wordt) naar Ferrara (hallo Bert Wagendorp!) vertrekt. Aan de vooravond van de vrouwen elitewedstrijd (vrijdag) heb ik dan ook niet zo goed in en om het hotel rondgespeurd naar wat de ploegen deden omdat ik moest lezen (bedankt Frank!).
Op zaterdag troffen de dames het niet met een keiharde windkracht 8. De meesten wegen ook nog eens rond de 50 kilo, misschien wat extra door de drie porties spaghetti die door de coach in één diep bord werden geschoven die ochtend in het Van der Valk. De zon scheen gelukkig en zo was het een schitterende wedstrijd. De dames reden 10 rondes van 11,5 km. Van te voren was er veel gepraat over de kasseienstrook op de Munnikenweg in Oudorp, een ‘wijk’ van Alkmaar. Moet dat nou wel, ze hebben aan weerszijden gootjes, maar men was het er wel over eens dat Nederlandse kasseien heel anders zijn dan Belgische.
Deelneemster Maaike Boogaard uit Hoorn: ‘Het is een selectief parcours. Het deel in de stad lijkt grotendeels op een criterium, als je achteraan zit kun je er snel afgaan. Door de kasseien vallen er gaten in het peloton en komt er leven in de koers.‘
Het parcours was uitgedacht door Niki Terpstra en Laurens ten Dam, die zelf in Oudorp woont. Eigenlijk wilden ze ook nog voor elkaar krijgen dat de renners niet door de twee gootjes konden rijden door ze met hooibalen te blokkeren, maar dat was de organisatie te gortig, want te gevaarlijk.
Alkmaar was in grote getale uitgelopen om de koers te volgen, de stemming was opperbest en er was een Nederlandse winnares.
Op zondag stond er een stuk minder wind, kracht 5. Pascal Ackermann zat met zijn ploeg al vroeg weer aan de Haferflocken.
De heren reden eerst een ronde van 47 km door de polder, die wij vanuit Akersloot niet konden bereiken omdat het pontje naar Schermerdijk ‘gestremd’ was. Daarna 11 rondes door de stad. Alkmaar bruiste. De wieken van de molen aan het begin van de Munnikenweg draaiden vrolijk rond en er stond volop volk langs de kasseien.
De twee gootjes hadden de breedte van een bescheiden fietspad, dus de wens van Nik en Lau begrepen wij wel.
Uit een huis kwam een echtpaar met stoeltjes en zette die precies aan de rand van zo’n gootje. De knieën van de vrouw staken er overheen. Omstanders haastten zich haar te waarschuwen: ’Mevrouw, naar achteren! Als de renners langs komen, bent u uw benen kwijt!’ Even later passeerde het peloton in vliegende vaart door de gootjes en keek het echtpaar vanachter een dranghek ze bewonderend na.
In de laatste ronde had het later winnende trio een flinke voorsprong. Op 3,4 kilometer van de finish demarreerde Yves Lampaert. Pascal Ackermann kreeg het gat niet dicht en vervolgens sprong Elia Viviani naar het wiel van de Vlaming. In de sprint stoof hij Lampaert met gemak voorbij. Ackermann pakte brons.
Een goed ontbijt is het halve werk. Morgen ga ik op zoek naar die Flocken.
- Warming up Down Under - 17/01/2024
- Mooier kan niet - 18/07/2023
- Pascal Eenkhoorn in de kopgroep - 02/07/2023
Geef een reactie