Vanavond kunnen 155 wielrenners traditiegetrouw aan de pizza en het bier, nadat ze traditiegetrouw een champagnemomentje op de fiets hebben gehad, vervolgens de traditionele rondjes op de Champs-Élysées hebben afgelegd, waar ze de traditionele kopgroep in de laatste ronde hebben bijgehaald en de traditionele massasprint hebben afgewerkt.
Wielrennen staat bol van tradities. Het is een conservatieve sport, die niet te hard zijn best doet om uit alle macht modern te zijn. Dat is wat velen van ons liefhebbers ook zo aantrekkelijk vinden. Maar er zijn tradities die zelfs voor de meest verstokte wielerfan langzamerhand ondraaglijk zijn geworden. Het gebruikelijke defilé op de Champs-Élysées is daar een van.
Wat tradities betreft is die laatste etappe van de Tour niet eens zo heel oud. Sinds 1975 eindigt de Ronde van Frankrijk op de beroemde Parijse winkelstraat. In de eerste jaren was het echter nog wel een etappe die ertoe deed. In 1979 probeerde Joop Zoetemelk nog op de kasseitjes van de Champs klassementsleider Bernard Hinault uit het geel te rijden. Zoals alleen Hinault dat kon haalde hij Zoetemelk hoogstpersoonlijk terug en won de etappe.
In de loop der jaren is de 21e etappe naar Parijs steeds meer gaan lijken op een soort vervroegd natourcriterium, dat alleen nog maar interessant is voor de potentiële dagwinnaar. Ik zou ervoor pleiten om die laatste etappe weer relevant te maken. Waarom eindigt de Tour niet met een tijdrit met finish op de Champs-Élysées?
Uiteraard heeft een tijdrit als voordeel dat de laatste rit nog volledig relevant is voor het klassement. Wie herinnert zich niet de spanning van de afsluitende tijdrit in de Giro van 2017, toen Dumoulin in Milaan het roze veroverde? En de ontlading die daarbij hoorde! Het was hetzelfde gevoel als het winnende doelpunt in de extra tijd van de Champions Leaguefinale. In de Ronde van Frankrijk voelt het toch altijd een beetje alsof je na negentig minuten de blessuretijd gebruikt om alvast het glas te heffen op het team dat met 1-0 voor staat.
Een tijdrit heeft ook als voordeel dat de renners een voor een langskomen en zo ook ieder voor zich door het publiek gevierd kunnen worden. Zo’n processie is op zichzelf al een effectievere vorm van een defilé dan het huidige criterium in Parijs, waar de meeste renners toch anoniem in het peloton verscholen zitten.
En als je dan na die tijdrit, als de winnaars en verliezers bekend zijn, alsnog een soort ererondje op de Champs-Élyséés wilt rijden om alle ploegen nog één keer aan het publiek te tonen, dan is dat wat mij betreft helemaal prima. Lijkt me een schitterende nieuwe traditie om in te voeren. En dan hoeven we ook niet te doen alsof we nog naar een wedstrijd zitten te kijken.