Die passie is Eddy Merckx. Die passie is zo groot dat Frans Eddy wil zijn. Speciaal, ik weet het. Maar is dat niet zo met passie? Ja, toch?
Frans, uit Diksmuide, ver in de Vlaamse Westhoek – als je goed luistert, hoor je de zee -, was als jonge snaak in de jaren 1970 al een hevige fan van Eddy Merckx. Dat vond hij maar normaal: Eddy won alles, Eddy was de beste. “Dat was toch prachtig, al die overwinningen, in de Tour, in de Giro, wereldkampioen. Dan ben je toch fan van Eddy? Zo is het toch?” Frans lacht. Ja, zo is het toch.
Maar toen Eddy’s carrière erop zat – weet u nog: zo abrupt in de kermiskoers van Kemzeke, op 19 april 1978 – blééf Frans in de ban van Merckx. Zijn liefde was echt niet over. Neen, echt niet. Frans begon de fietsen van Eddy na te bouwen, hij zocht de truitjes waarin Eddy zijn grootste zeges behaalde, hij las de krant van voor naar achter en terug, op zoek naar nieuws over Eddy.
En dan gebeurt het…
Frans luisterde naar de stem. Toen hij ’s ochtends wakker werd, was hij Eddy. “Ik ben gewoon als Eddy gaan leven. Het eerste wat ik deed, was in een criterium hier in de buurt als de grote kampioen gaan rondrijden.”
Frans begint sindsdien de dag met een Rodenbach, met daarin een rauw ei. Op zijn nuchtere maag. Dat deed Eddy ook. Schijnt het. Daarna gaat Frans fietsen, volgens de schema’s van Eddy. “Soms wel vier tot vijf uur aan een stuk.”
De man uit Diksmuide lijkt angstwekkend goed op Eddy Merckx.
Dat kan geen toeval zijn. Oh, wacht! Plastische chirurgie, natuurlijk.
Frans: “Neen, helemaal niet! Er is hier ooit een Gentse professor geweest om me te bestuderen. Hij heeft het direct toegegeven: ik heb geen enkele operatie ondergaan. En weet je? Ik ben net zo groot als Eddy, een meter 82, ik heb dezelfde schoenmaat, een 45, we hebben dezelfde houding op de fiets. Alleen zijn de benen van Eddy wat struiser. Maar voor de rest, allemaal hetzelfde.”
Eddy en Frans. Frans en Eddy. “Als ik mijn truitje aangetrokken heb, van Faema of Molteni, of van Fiat of C&A, dan ben ik Eddy. En dan begin ik te praten zoals Eddy. Dat moet! Merk je het? Ik zeg vaak ‘euh’. Juist. Zoals Eddy. Maar kijk eens goed naar mij! Zie je het? Neen? Wacht, ik zal het zeggen: ik scheer mijn benen. Weet je hoe ik dat doe? Neen? Met hetzelfde scheerapparaat als dat van Eddy. Straf, hé?”
Ja, hij begrijpt het ergens wel: het is raar. Zijn vrouw vindt het raar. Maar Frans begrijpt dat. Ze zou best wel graag hebben dat hij wat vaker Frans was. Ze is tenslotte toch niet met Eddy getrouwd. En, zegt Frans: “Ik zou het ook niet leuk vinden als zij dag in dag uit als Brigitte Bardot opgemaakt zou rondlopen.”
Dus toch niet een béétje gek? Frans denkt na, zwijgt lang en lacht, wat geheimzinnig: “Ze zeggen dat, hé. Wat denk jij? Ik denk het niet. Ik voel een soort euforie, als ik Eddy ben. Niemand anders in België kan wat ik kan. Dat voelt goed.”
Is Frans ook nog wel een Frans? Natuurlijk, zegt hij.
“Frans heeft zijn eigen huis gebouwd.”
En Frans rijdt het gras af.
Want Eddy, die rijdt het gras niet af.
filip osselaer maakt uw film from Filip Osselaer on Vimeo.
communicatiearchitect. Hij groeide op in de gloriejaren van Eddy Merckx,
Freddy Maertens en Lucien Van Impe. Hij bereidt zich al jaren voor op zijn
eerste beklimming van de Ventoux. Grootste prestatie op de fiets: de ronde
van zijn dorp, koers voor veertienjarigen. Won toen zowel de bergprijs als de
puntentrui voor Wim, Marc, Hendrik en Linda. Favoriete boek: De Renner,
natuurlijk (17 keer gelezen). Te volgen op www.filiposselaer.be en via Twitter: @filiposselaer
- Het is stil in Wetteren - 27/03/2018
- Ze zijn daar! - 23/02/2017
- Lucien: Aux Champs-Elysées! - 18/07/2016