Eergisteren zag ik bij de voorbeschouwing natuurlijk de val van Beloki. En het uitje door het gras van jeweetwel.
Toen droomde ik even over de Tour op waar ik had gehoopt. Natuurlijk Froome zou de eerste slag slaan. Maar dan zouden we in de Alpen een mooie afdaling krijgen. Nibali zou het toch nog nog spannend maken. De haai zou naar beneden duiken in de etappe naar Pra-loup.
Ik zocht op YouTube die ene afdaling, De afdaling die de Giro in 2005 besliste.
Ik zat aan de iPad gekluisterd, net als toen naar Sporza. Renaat Schotte maakte het wederom spannend.
In de klim naar de Colle delle Finestre had Simoni een aardig gat geslagen op Savoldelli, geholpen door de toen nog onverdachte Di Luca en een weer vergeten Venezolaan. Hij had weinig nodig om te winnen. Maar dan begint de afdaling. Il Falco wint 40 seconden terug. Hij houdt 28 seconden over en wint de Giro.
Nu heeft de Haai een stuk meer nodig, maar vandaag gaf toch een beetje hoop. Eerst Sagan die spectaculair naar beneden dook, en dan ineens Nibali. Eleganter dan de Siciliaan zie je ze zelden. Ik wilde dat de afdaling nooit zou eindigen. Natuurlijk gebeurde er ook weer wat vervelends op weg naar Gap – gelukkig is Thomas in orde.
Maar de weg naar Gap gaf mij hoop, daat straks, dalend vanaf de Col d’Allos, de elegantie toch gaat zegevieren.
