Een zweetdruppel scheert over zijn rug. Hij is niet de enige die liters verliest. Hij voelt de bezwete massa met hem meeleven. De straten van Utrecht zijn heet. Drukkend warm. Voor het eerst in weken is het echt zomer. Precies wanneer hij dé prestatie uit zijn carrière moet leveren. Hij zou er zo zwaarmoedig van kunnen worden, maar dwingt zichzelf om dat niet te doen. Denk aan de wedstrijd. Denk aan het doel. Focus. Concentratie. Nog maar een paar kilometer. Kwestie van stoempen. Links. Rechts. Links. Rechts.
Het asfalt schiet onder hem door. De bochtjes in het parcours zijn geen probleem. Hij hoort de menigte juichen. Dat doet hem goed. Zijn kuiten staan op ontploffen en zijn bovenbenen schuren bij iedere pedaalslag tegen zijn zadel. Hij proeft het zoute zweet via zijn lippen zijn mond in glijden. Hij ziet af. Zijn linkeroog begint te hangen. Een teken dat zijn energie op begint te raken. Toch dwingt hij zichzelf door te trappen. Links. Rechts. Links. Rechts.
‘Nog maar een klein stukje’, tettert er in zijn oog. Alsof hij dat niet weet. Het parcours heeft hij verkend. Hij kent iedere bocht, iedere steen. Hij wilde niets aan het toeval overlaten. Dit is zijn dag. Zijn Tour. Iedereen verwacht dat hij zal winnen. En dat daar gaat hij voor. Nog even aanzetten. Links. Rechts. Links. Rechts.
Hij duwt zijn fiets over de streep. De massa juicht. Is in extase.
Er verschijnt een glimlach op het gezicht van Tom Dumoulin.
Geel.
- Zullen we Sagan nog terugzien? - 04/07/2017
- Etappes mooier dan podium in Parijs? - 02/07/2017
- Toch nog een spannende Tour - 11/06/2017