Er valt niet aan te ontkomen. De manager van Gregor Mühlberger optredend als plaatsvervangende mond van Gregor meent het gat in de markt te hebben opgespoord: een wielerpodcast. Je kunt wel proberen om die dingen tegen te houden en dus deed ik dat ook.

Om te beginnen door te beginnen stotteren. De pech heet dat de manager van Gregor Mühlberger zelf met een spraakgebrek kampt dat overigens tot zijn privésfeer behoort, zodoende mijn gestotter zijn aandacht niet trekt en hij me vraagt gastheer te zijn in een podcast met Gregor als enige gespreksthema.

Wat goed uitkomt voor deze column is dat hij het hele doch makkelijk te vatten (daarom is het ook een podcast) concept uiteenzet. Het is de bedoeling dat je vanaf morgen tot het einde van de Tour dagelijks een episode maakt met telkens een gast aan je zijde die vertelt over zijn band met Gregor. Geen nood, de eerste vijf gasten zijnde Gerhard Zadrobilek, Gerrit Glomser, Wierd Duk, Ruben Van Gucht en Stefan Matschiner heb ik reeds voor je vastgelegd. Dit hele uur wordt telkens onderbroken door geluidsfragmenten waarin luisteraars de groeten doen aan Gregor, vandaar ook de naam van de podcast: De Groeten aan Gregor.

Ik laat terstond mijn ongenoegen blijken, daar dit me efficiënter lijkt dan instemmend te knikken en dus zeg ik: wijs me een wielerpodcast aan het beluisteren waard en ik splits de Rode Zee.

Danig van zijn stuk gebracht, preciseer ik mijn doorsnee gedachtegang. Wielrennen is een sport zo cryptisch dat alleen geschreven taal in staat is wielrennen ten dele te vatten. Waarom speelden de grootste wielermythen zich af in tijden dat de podcast niet bestond? Het wielrennen begon haar ziel te verliezen toen de televisie kwam en nu deelt de wielerpodcast waar gezellige beschouwinkjes de boventoon voeren doch de indruk wekken dat je wat opsteekt de genadeslag uit.

Daar een column of kroniek van 500 woorden wat betreft verstandelijke inspanning het equivalent is van honderd wielerpodcasts beluisteren die een uur duren, daalt het IQ sedert 1975 met zeven punten per generatie. Een column in De Tour van Gregor is gemiddeld 800 woorden, kwestie van geen details over het hoofd te zien.

Weet je wie ook nooit een podcast had? Roger De Vlaeminck en Roger De Vlaeminck was de grootste renner aller tijden volgens Roger De Vlaeminck en als grootste renner aller tijden volgens Roger De Vlaeminck was Roger De Vlaeminck geen renner over wie men lacherig deed.

Fietste Roger nog, was er zeker een podcast volledig aan hem gewijd, niet uit te sluiten dat Roger zelf de debatten zou leiden, aldus de manager van Gregor Mühlberger.

Dat valt ten zeerste te betwijfelen, daar Roger bescheiden van inborst is, lof hem verlegen maakt en hij zich te allen tijde concentreerde op het wielrennen. In de lente, in de zomer, in de herfst en des winters. Dan is er niet veel tijd om je bezig te houden met podcasts, hoewel hij wel de tijd vond om aan veldrijden te doen. Bovendien was hij liever zuinig op zijn stem, omdat hij die in de koers meer dan nodig had om collega’s af te bekken, te tieren dat het te traag gaat en de pogingen tot gesjacher van Freddy Maertens af te slaan.

Mijn reductio ad rogerum ten spijt blijkt de manager van Gregor Mühlberger niet te vermurwen. De mensen lezen niet meer, afgezien van kinderlijk geschreven opinies over uiteenlopende kwesties die herleid kunnen worden tot ik vind dit stom of ik vind dat stom, maar nooit een variatie hierop omdat het dan te verwarrend dreigt te worden. Gregor en ik twijfelen niet aan je capaciteiten als columnist, je columns getuigen van vakmanschap: ze zijn literair verantwoord, gelaagd, bijwijlen ook licht ironisch en in de hoge Praagse kringen zelfs een hype. Alleen is Gregor nu aan wat anders toe dan een dagelijkse column.

Hij is aan wat anders toe en dus dien ik als stercolumnist van De Tour van Gregor zinnen aan elkaar te breien die op papier niet overeind blijven op het Oostenrijkse gedeelte van het internet. De Tour van Gregor mag gerust verdwijnen, laat de manager van Gregor Mühlberger verstaan.

Verdwijnen? Dat zullen we nog weleens zien. Op goed geluk vraag ik hoe de beuling smaakte op het eetfestijn van Lukas Pöstlberger, voor een lid van het GGMG als de appel in het scheppingsverhaal.

‘Wat wil je?’ bitst hij me toe. Zonder een antwoord te geven, bevestigt hij dat een podcast een verdomd beroerd idee is, oppervlakkigheid troef en het mag dan gezellig klinken, veel wordt er in wezen niet gezegd. Niets eigenlijk. Nee, goed dat je me hebt laten inzien dat columns in alles podcasts naar de kroon steken.

In De Tour van Gregor wordt de Tour van Gregor Mühlberger gevolgd, hoofdrolspeler in De Tour van Gregor.

Matthias Vangenechten
Laatste berichten van Matthias Vangenechten (alles zien)