Na de tijdrit van dinsdag kreeg de Belg Victor Campenaerts van de wedstrijdjury een boete van 100 Zwitserse francs opgelegd op basis van artikel 12.1.040.37 bis: Mechanical assitance, refreshments and behaviour of a team and/or a rider which damages the image of cycling. Er worden in wielerwedstrijden zeer regelmatig sancties uitgedeeld voor gedrag dat het imago van het wielrennen schade toebrengt: voor plakbidonnen, aan of achter de ploegleiderswagen hangen, plassen op plaatsen waar publiek staat, afval weggooien buiten daarvoor bestemde zones, en voor allerhande woede-uitbarstingen. Zo kreeg Sagan in de Vuelta van 2015 een boete van 300 francs omdat hij om zich heen schopte nadat hij was aangereden door een motor. En eerder deze Giro werd Javier Moreno uit koers gezet na een handgemeen met Diego Rosa.
Welk wangedrag Campenaerts had vertoond? Nou, hij had met zwarte stift ‘Carlien, daten?’ op zijn borst geschreven en tijdens start en finish van de tijdrit zijn snelpak opengeritst zodat Carlien het zou kunnen lezen. Niemand had daar overigens aanstoot aan genomen, in tegendeel: de foto van Campenaerts veroverde niet alleen het hart van Carlien, maar in het kielzog ook nog de harten van alle fans en media. Het was een klein lichtpuntje op de sombere dag waarop Campenaerts – uitgerekend de Belgisch kampioen tijdrijden – van zijn ploegleiding niet voluit mocht gaan omdat hij krachten moest sparen om Steven Kruijswijk bij te staan. En het leverde ook nog eens veel meer media-aandacht op dan de prestatie van zijn kopman in diezelfde tijdrit.
Ploeg blij, want ondanks de tegenvallende prestaties van de kopman, toch een van hun renners uitgebreid en positief in het nieuws, zou je denken. Maar nee. Niet alleen de jury vond het maar niets, ook de ploegleiding reageerde niet positief. Ploegleider Addy Engels noemde de actie in Het Nieuwsblad ‘jeugdige onbezonnenheid, waarbij hij het respect voor de Belgische driekleur en de sponsornamen op het shirt even uit het oog is verloren’. Teambaas Richard Plugge verklaarde tegen de Telegraaf dat hij het ‘niet professioneel’ vond van Campenaerts. Sporza ging verhaal halen bij Luc Herpelinck, de voorzitter van de UCI-jury: ‘Over de finish rijden na een individuele tijdrit waarbij je weet dat je in beeld zult komen en dan nog in bloot bovenlijf: dat was geen mooi beeld op televisie. Ons signaal met die boete is dat het wielrennen hier niet voor gebruikt kan worden in een rechtstreekse tv-uitzending. […] Ik denk dat de renners beter romantisch kunnen zijn buiten de koers. We zijn met de Ronde van Italië bezig, dat is per slot van rekening een serieuze aangelegenheid.’
Zo’n moment waarop je je afvraagt of de UCI eigenlijk wel wíl dat de wielersport populairder wordt bij een groter en jonger publiek. Hebben ze nog altijd niet begrepen dat kleurrijke renners hun redding zijn in deze tijd waarin media-aandacht steeds afhankelijker wordt van de entertainmentwaarde van sporters en wedstrijden? Dat je dit soort renners en ludieke acties goed kan gebruiken om het publiek betrokken te houden? Het zegt genoeg dat het bedrag van de boete binnen no-time werd opgehaald middels een crowdfundingsactie (‘Herstel de romantiek, en help Victor Campenaerts zijn boete van de Giro-organisatie terug te betalen’).
De imagoschade is in dit geval niet zo evident als wanneer een renner hangend aan een autodeur een berg op rijdt, of een halve ploeg in de voortuin van mevrouw Van Zetten uit Tiel de bib naar beneden trekt voor een plasje tegen de rozenstruik. Het tegendeel lijkt waar: romantiek is vaak heel goed geweest voor het imago van het wielrennen. De romantische inborst van sommige renners heeft prachtige verhalen opgeleverd. Zo stapte Jos van Emden tijdens de klimtijdrit in de Giro van 2014 af om zijn vriendin ten huwelijk te vragen. Want, zo verklaarde Van Emden achteraf tegen RTV Rijnmond: ‘Bij een etentje of een wandeling zie je zo’n aanzoek aankomen en dat wilde ik niet.’ Johan Vansummeren was zo zielsgelukkig toen hij in 2011 Parijs-Roubaix won, dat hij direct na de finish zijn vriendin vroeg met hem te trouwen – onvergetelijke beelden. En dan is er die ontroerende documentaire van Belga Sport over Frank Vandenbroucke die niet voor niets de titel ‘Gevallen voor Sarah’ kreeg: Vandenbrouckes verliefdheid geeft hem vleugels in de Vuelta van 1999. ‘Het was absurd hoe makkelijk ik koerste,’ vertelt hij in zijn terugblik, en hij kijkt erbij alsof de vlinders in zijn buik na al die jaren opnieuw ontwaken. ‘Ik wou Sarah de bloemen schenken en ze beloofde bij me te slapen als ik zou winnen. Dus moest ik wel die ritzege pakken.’ En de grote Fausto Coppi kuste nadat hij in 1953 in Lugano wereldkampioen werd een vrouw op de mond die niet de zijne was – de euforie maakte hem roekeloos, zijn affaire met Giulia kwam op dat moment aan het licht. De relatie veroorzaakte toen een schandaal, nu koesteren we het ontroerende verhaal over de wielerkampioen die alles op het spel zette om samen te kunnen zijn met de liefde van zijn leven.
De wedstrijdjury hoopt romantische uitingen op blote bovenlijven in de toekomst te voorkomen met de boete voor Campenaerts. ‘Als we dit één keer laten passeren, zetten we de deur open,’ aldus Herpelinck in het gesprek met Sporza. Ik zou zeggen: zet die deur maar open. Ik kijk veel liever naar een om ludieke reden ontbloot bovenlijf dan naar een tijdritspecialist die chagrijnig over de finish komt omdat hij niet voor de overwinning heeft mogen rijden. Het lijkt me eigenlijk heel goed voor het wielrennen als renners vooral heel romantisch blijven doen tijdens en vlak na de koers, júíst in de rechtstreekse tv-uitzendingen. De liefde is per slot van rekening net zo’n serieuze aangelegenheid als de Giro – voor wie een hart heeft, dan.
Schreef onder meeer:
- Terug naar Namen - 20/12/2020
- Als een reiger over de toppen - 24/10/2020
- Muziek in de benen - 23/10/2020