De Marcel Kittel uit de Tour van het jaar 2013 was als de dauw op een veld, fonkelend in de rijzende zon. Exponent van de nieuwe dag, die toch weer aangebroken was, ondanks de nacht die lang en duister was.

kitteletixxDe ploeg waarvoor hij koerste, paste als een puzzelstuk bij zijn overtuiging. Samen deelden ze een boodschap met een welhaast evangelische lading. Het ging over het kwaad dat moest worden bestreden, de afrekening met de oude normen en waarden waarvoor geen plaats was in de moderne wielersport. Vanaf nu zou de koers de belofte dragen dat het anders moest en anders kon. En daarmee stond de Argos-Shimanoploeg van Marcel Kittel symbool voor een wereld waarin jonge kerels met een kop vol dromen niet langer hoefde te kiezen tussen de spuit of een leven zonder fiets.
Samen voerden ze een pleidooi voor eerlijkheid en transparantie.

Vier etappezeges en een dag in het geel in de Tour van 2013 bevestigden het gelijk van de ploeg die als een twijg aan Lance Armstrongs afgehouwen stronk uitgegroeide tot een tak van betekenis, stevig genoeg om hun boodschap van vernieuwing te dragen.

De dag verstreek, de ochtenddauw verdampte in het ritme van de koers dat uiteindelijk verder leek te gaan alsof er nooit iets was gebeurd.

En voor der Marcel gold dat na al die successen het verval intrad. Een middagdip, die ongelukkigerwijs samenviel met de versnelde ontplooiing van het grote talent van ploeggenoot Tom Dumoulin.

Een aan twee kanten snijdend mes dat de Kitteltrein bij (inmiddels) Giant-Shimano liet ontsporen.
Een gedwongen vertrek dat hem in de open armen van Patrick Lefevere dreef, waar hij dit prille seizoen met vijf overwinningen flitsen laat zien van de Kittel die in 2013 uitgroeide tot de beste sprinter van het hele pak.
Eind goed, al goed, zou men zeggen.
En toch wringt het.

Vooral omdat de man die zo uitgesproken was over de koers van weleer nu fietst voor een man wiens verleden juist wortelt in dát duistere verleden. Een man die succesvol was in de avondschemer van de jaren ’90 en ’00. Exponent van een wielercultuur die de renners van nu nog altijd in de verdediging duwt.
Juist dat maakte de Marcel Kittel van 2013 zo boos en strijdbaar.

Toen leek het ondenkbaar dat Marcel Kittel ooit voor zo iemand zou gaan fietsen.
En toch gebeurt het, omdat de frisheid van een nieuwe dag alweer snel verdwijnt, omdat de tijd alle scherpe randen doet vervagen. Ook die van de boodschap van een frisse knul, die ruim twee jaar later een nieuwe broodheer nodig heeft om zijn dromen te faciliteren.

Joost-Jan Kool
Laatste berichten van Joost-Jan Kool (alles zien)