Het boek is een ode aan dromers die vergeefs op zoek gingen naar roem, die gedoemd waren broodrenner te worden. Over de teloorgang van de basis van het wegwielrennen. Over de koers als rock ’n roll. Over fenomenen als Zotte Polle.
Speciaal voor de volgers van Het is Koers is er volgende week een meet and greet met Paul de Baeremaeker, de peetvader van het kleine profcircuit en wielerfenomeen van het uitstervende soort. De man wiens razernij de kermiskoers niet kon redden, wiens gevloek nog nagalmt in de krochten van Vlaanderen. Hoofdrolspeler ook in de geroemde wielerdocumentaire Welcome to my world.
Dinsdag 18 juni in West-Vlaanderen, bakermat van de koers waarin ranzigheid en romantiek elkaar zo vaak ontmoetten. De wereld van het grote wielrennen bleek wreed, alleen de echte liefhebber bleef komen.
De boekpresentatie valt samen met het startschot om 12u30 en duurt minstens zo lang als de koers zelf. Zingende kermiscoureur Koen de Koker overweegt er serieus een comeback te maken.
Geen toespraken. Al zal De Polle nog eens uitleggen hoe het zit. Gegarandeerd leuker dan de Tour! Kijk vooral op www.ruddervoorde-koerse.be.
Als voorproefje hier alvast een fragment uit het hoofdstuk ‘Geflikt’:
Kort gedachte-experiment: maak eens twee lijstjes.
Eentje met alle dopingaffaires en één met alle renners die ooit beweerden geflikt te zijn.
Kijk aan, het tweede lijstje is waarschijnlijk langer dan de eerste.
Vergeet de wetten van de logica.
Probeer nu één geval te bedenken waarbij die renner ook écht geflikt bleek te zijn.
En stop maar weer.
Misschien gebeurde het wel in Zele, op de tweede maandag van juli in 1985.
Verjaard maar nooit opgehelderd.
Die zomer heeft nog een hoop tegoed, zo’n honderd zonuren om maar eens wat te noemen.
Maar bovenal een rechtmatige winnaar van de lokale profkoers. Niet zomaar een kermiskoersje. Mooie winnaars, wielergekke gemeente, vroeger had je zelfs twee profkoersen in Zele.
Alleen deze bestaat nog.
Dirk Heirweg weet zeker dat hij die winnaar was.
Al was het maar omdat het hem nooit meer lukte zijn thuiswedstrijd te winnen. Moeiteloos rijdt hij in gedachten die laatste bochten nog eens door de smalle straten van zijn dorp. Hij zou het klinkertje nog kunnen aanwijzen waar hij z’n adem even inhield om de ultieme jump te plaatsen, vlak voor de finish. Zijn specialisme.
Zo staat ook de apotheose van het Belgisch Kampioenschap nog scherp op zijn netvlies, vijf jaar eerder. Meter voor meter, hij kon er niet van slapen. Nachten later sloop hij het bed nog uit om beneden de video weer terug te spoelen. Kijken of het wel écht zo gegaan was in Koekelaere.
De buit leek opnieuw binnen, het was een solo die een paar meter te kort had geduurd. Altijd kwam Jos Jacobs weer voorbij snellen, ook op de video werd hij telkens tweede. Terwijl Dirk wist dat hij iedere herkansing glorieus gewonnen zou hebben. Hoeveel onrecht kan een mens verdragen.
Dat was dan nog erger dan geflikt worden, het verschil tussen een mooie of een hele mooie carrière.
Ook in Zele zetten ze hem terug naar plaats twee. Zo ging dat toen nog.
Déclassé pour dopage staat er nog altijd achter zijn naam.
Er is nog minstens één ander die weet hoe het zit, zo beweert hij tenminste.
William Tackaert, ook uit Zele.
Zeventiende eeuwse kerk op een iets te groot fantasieloos nieuwbouwplein, aangelegde kasseistraatjes eromheen om het plaatje wat mooier te maken. Slingerende uitvalswegen naar een mooie groene omgeving, zeker als je van maisvelden houdt.
En twee voorgoed gebrouilleerde wielrenners.
William hoefde niet zo nodig te winnen die dag, werd zesde. Wil niks claimen ook achteraf, behalve één ding dat hij gehoord had. Het had andersom kunnen zijn, Tackaert kon minstens zo rap aankomen als den Dirk. Maar hij had ervoor gekozen zijn diensten die dag te verkopen. Aan Dirk.
Vaak konden de renners het geld beter gebruiken dan een overwinning.
Hij is allerminst neutraal, maar wel een belangrijke getuige. Er was gesproken, voor vertrek al: Heirweg moest winnen. En William zou als Zelenaar zijn rivaal een handje helpen, samen met een sterk gelegenheidspact. Hij had helemaal niet zo’n hekel aan Dirk, ze trainden zelfs samen soms.
Het peloton van kermiscoureurs was verdeeld in een aantal kampen. De veelvraten waren de aanvoerders, je had Johnny de Nul, het privéleger van De Baeremaeker rond Jan Bogaert, Heirweg zelf ook. Onderling verdeelden ze de buit, meestal met gesloten portefeuilles.
Er stond voor Dirk meer op het spel dan voor William.
En dus had die zich volgens William extra goed geprepareerd. Het enige dat daar weer vreemd aan is, is dat William het bijna dertig jaar later nog zo goed weet. Aan de andere kant, zo vaak vertelden renners elkaar niet wat ze namen voor een koers, als ze al wat hoorden in die dagen was het meestal tijdens een training. Tijdens het hoogseizoen reden ze alle dagen dezelfde wedstrijden, dan was een blik vaak genoeg. Goh, hij goed vandaag?
Typisch, dat ze allebei nog zoveel weten van die ene middag. Misschien is de herinnering ingekleurd door de nasleep van de affaire. Het zou nooit meer goed komen tussen die twee.
Al in de tweede ronde schreeuwde een Rijkswacht vanuit het publiek naar Heirweg dat ze die dag kwamen controleren, dat was nog niet standaard. Blijkbaar was er een man van de bond gesignaleerd. Maar Dirk trapte onverstoorbaar door met zijn grote verzet, geenszins van plan zijn strategie te veranderen.
Tackaert had overal zijn vriendjes, probeer Dirk na al die jaren niks wijs te maken.
Vandaar de waarschuwing van die Rijkswacht ook natuurlijk. Ze zouden hem erin luizen, Tackaert had een complot beraamd om zijn feestje te bederven en dat maskeerde hij met zijn theatrale knechtenwerk. In het wielrennen kun je niet achterdochtig genoeg zijn.
Tackaert zou de man van de bond na afloop gevraagd hebben om twee plasjes te verwisselen.
Die was bevriend met een van die afgevaardigden. Als er iemand positieve urine op bestelling kon leveren dan was hij het wel. Niet voor niets was hij twee keer door de mand gevallen.
Die opschepper zou beter zwijgen.
Het laatste Rondje om de Kerk verschijnt in Nederland bij Just Publishers en in België bij Borgerhoff & Lamberigts. Het boek is onder meer te bestellen via boekenroute.nl
