Het rampjaar van Movistar op Netflix

Eindelijk is er dan weer wielrennen op televisie. Netflix heeft een zesdelige serie over Team Movistar online gezet. In de vele rampjaren die het team nu al doormaakt was 2019 nog wel het rampzaligste rampjaar.

Huh? Carapaz wint de Giro, Valverde wordt tweede in de Vuelta en ze eindigen met drie in de top tien van de Tour. Daarnaast winnen ze het ploegenklassement in al die rondes. Wat nou rampzalig?

Bende
Na het zien van El Día Menos Pensado oordeel je anders. Er zat veel meer in. Hadden ze met een goede voorbereiding, beter teamwerk en competente leiding niet makkelijk drie grote rondes gewonnen? Wat een bende maken ze het ervan. De renners winnen ondanks de ploeg, niet dankzij de ploeg. Met Valverde, Quintana, Landa en Carapaz hebben ze vier geweldige kopmannen en klimgeiten. Daarachter staat Soler te trappelen en tonen Pedrero, Amador, Erviti en Oliveira zich geweldige helpers.

De ploeg is veel bekritiseerd omdat ze bijvoorbeeld met twee of drie kopmannen een grote ronde ingaan. In El Día Menos Pensado is te zien dat het vooral ontbreekt aan leiding.

 

Teammanager Eusebio Unzué komt er als de ultieme schlemiel uit. Hij lijkt er een enorme bende van te maken en daarna vertelt hij rustig dat het zo’n bende is. Geen idee verder hoe dat zo gekomen is, maar morgen wordt alles beter. Alsof je een huis bouwt zonder fundering, bouwtekening en cement en daarna naast het ingestorte gebouw gaat staan klagen dat je toch wel pech hebt.

Unzue benoemt geregeld de rijke historie van het team dat teruggaat tot de tijd van Reynolds Banesto. De successen van toen lijken echter meer op het conto van ploegleider José Miguel Echavarri te komen.

Cojones
Je ziet in de serie hoe de Movistar-ploegleiders in de auto’s de oren van de renners helemaal vol tetteren met aanmoedigingen dat ze cojones moeten hebben, dat ze als een kogel gaan, een hagedisje zijn en daarnaast natuurlijk heel veel vamos en venga venga. Het is wel te begrijpen waarom Movistar-renners hun oortje uit doen. Ook al heeft dat vaak met het negeren van de ploegtactiek te maken.

Van overige leiding lijkt amper sprake. Ze zien wel wie er overblijft vooraan. De kopmannen raken gefrustreerd en onzeker. Na 2019 vertrekken Carapaz, Landa en Quintana. Het is niet toevallig dat Valverde blijft. Hij doet zich in de serie voor als de goedlachse kopman, maar als kijker bekruipt je het gevoel dat hij continu aan het konkelfoezen is, verdeelt, heerst en stiekem de leiding heeft.

Ondertussen wringen de ploegleiders zich in tal van bochten om te verdedigen dat ze de rode trui van Roglic aanvallen als hij in de Vuelta valt. Het tekent het totale gebrek aan inzicht van de ploeg. (Of het gebrek aan moraliteit, maar dat zou nog erger zijn)

El Día Menos Pensado is geen reclame voor Movistar of het Spaanse organisatietalent. Het is ook geen geweldige documentaireserie. Het is te geregeld saai en geen best teken als je in een aflevering van een half uur halverwege gaat kijken hoe lang het nog duurt. De kritiek die erin zit daar viel niet aan te ontkomen, de makers zoeken het zeker niet bewust op. En dat een van de producenten Quintana heet, doet vermoeden dat niet geheel objectief is.

Dat er toch nog interessant materiaal uit de serie komt, is een overeenkomst met de goede resultaten van Movistar-renners. Ze moeten het hebben van omstandigheden, niet van het vooraf bedachte plan.