Met afgrijzen bekeek de wielertoerist in mij het weerbericht voor afgelopen Pinkstermaandag. Met storm, een temperatuur ver onder het jaargemiddelde en regen afgewisseld door stortbuien gaf de krant het weer een 2 voor de activiteit fietsen. Ook voor barbecueën trouwens. Voor vissen was het een 7.
De wielerliefhebber in mij juichte bij die aankondiging. Met passages over de Passo Fedaia, Passo Pordoi en Passo Giau beloofde de Giro-rit van maandag veel spektakel richting de finish in Cortina d’Ampezzo. De vriendelijke stem van Jeroen Vanbelleghem had bovendien verteld dat de uitzending al om 10.45 uur zou beginnen. Er leek me niks heerlijkers dan die etappe integraal te volgen. De regen die tegen de ramen sloeg was het perfecte excuus om niet zelf op de fiets te stappen.
Toen ik op de afgesproken tijd de televisie aanklikte zag ik beelden van de finishlijn en begreep direct hoe laat het was. Geen beeld van onderweg betekent slecht weer. Heel slecht weer, bleek snel. De organisatie van de Giro had de etappe ingekort en de Passo Fedaia en Passo Pordoi uit het parcours geschrapt. Een volkomen terechte beslissing. Vergeleken bij de weersomstandigheden in Italië was het hier een 8.
De beelden van de finishstraat werden afgewisseld door twee traag bewegende stipjes op een landkaart die de kopgroep en het peloton voorstelden. Af en toe verschenen er flarden wielrenners op het scherm. Door het opspattende regenwater en de beslagen lens was amper te zien wie er in beeld reden. Ook de regisseur wist het niet. Hij bestempelde de leiders in koers als peloton en noemde de trein van Ineos de kopgroep. In een tunnel zag ik Filippo Ganna stroompjes ijswater uit zijn handschoenen persen.
Midden in de uitzending kwam commentator Bernhard Eisel in beeld. Vanaf de top van de Passo Giau meldde hij natte sneeuw. Ik moest direct denken aan een ritje dat ik ooit in het Zwarte Woud maakte. Net onder de top van de niet bijzonder legendarische Schauinsland (1284m) fietste ik een sneeuwbui in. Na de piek was het nog slechts vijf kilometer dalen naar het vakantieverblijf, maar die kilometers werden een hel. Ik moest drie keer stoppen omdat mijn handen verkleumd waren en veilig remmen niet meer ging. Voor het appartement kon ik amper van mijn fiets stappen. Ik zat vastgevroren boven het kader en rilde over mijn hele lijf. Vanwege compleet gevoelloze vingers lukte het me niet om mijn kleren uit te trekken. Met mijn regenjasje nog aan stapte ik onder de douche.
Na bijna 4 uur en 20 minuten reed Egan Bernal plotseling het beeld in. De Colombiaan was op de Passo Giau iedereen voorbijgesparteld en bereikte na een afdaling van zeventien ijskoude kilometers als eerste Cortina d’Ampezzo.
In het zicht van de finish besloot hij zijn regenjasje uit te doen.
Daarmee maakte hij het eindeloos staren naar traag bewegende stipjes in één klap goed. Ademloos keek ik toe hoe hij worstelde met het kletsnatte kledingstuk op de spekgladde keitjes van de finishstraat. Terwijl hij beide armen op zijn rug had bleef het jasje steken achter zijn linkerpols. Het leek minuten te duren. Voor het eerst in twee weken kon hij de Giro verliezen.
Gelukkig lukte het hem zich zonder ongelukken te te bevrijden van het zwarte onding. Hij had zelfs nog tijd om het onder zijn roze trui te stoppen voor hij juichend over de finish reed, een stukje mouw bungelend voor het frêle achterwerk.
Wat Egan Bernal in de laatste honderden meters presteerde was exceptioneel. Hij speelde met alle elementen.