Gregors eerste Tour kent een voorspoedig begin. Geen valpartijen (toch niet bij mijn weten), zijn kopman voorbeeldig uit de ellende gehouden (Niet dat zijn kopman, de zogenaamde Peter Sagan, de gewoonte heeft te capituleren voor een beetje ellende (een beetje ellende daarentegen voor Sagan…), maar als kopman dient hij toch wat te eisen van zijn knechten onder wie Gregor, de held in De Tour van Gregor, het befaamde wielerfeuilleton, zo befaamd dat u het nu aan het lezen bent. Gregor is nederig genoeg zich zelfs naar Sagan te schikken, die slechts een rol tussen haakjes bekleedt in De Tour van Gregor. Hij zal het niet met zoveel woorden zeggen, maar het komt Gregor niet slecht uit. Alleen heldendom gaat snel vervelen, zie maar naar Eddy Merckx en de fouten van Eddy Merckx wil Gregor niet herhalen, hij is niet gek. Mensen identificeren zich sneller met lieden zoals ze zichzelf zien, je kunt ervan op aan dat mensen zichzelf identificeren als harde werkers met de voetjes op de grond en dus offert Gregor zich op.) en uiteindelijk aangekomen.
Een voorspoedig begin dus. Voor De Tour van Gregor daartegenover. Elke renner een verhaal. Gemakkelijk gezegd, maar als puntje bij paaltje komt toch liever een renner die rakelings naast dat paaltje een wei inneymart, in een columnistenhoofd metaforisch voor de vanzelfsprekendheid waarmee die aan alles ontsnapt, dan een renner wiens lievelingskleur blauw is.
Zit er niets anders op dan me als een gek in te lezen over Gregor. Dit vond ik onder meer:
– Zijn vriendin doet op een behoorlijk niveau aan wielrennen. Minder specifiek: op een niveau tussen dat van Anna van der Breggen en Puck Moonen.
– De ploeg van Gregor, Bora-Hansgrohe, gelooft dat het tot Gregors mogelijkheden behoort om top 10 te rijden in de Tour. Zou dat wat zijn! Gregor die afstevent op een achtste plaats en in de laatste bergrit maar net binnen de tijdslimiet aankomt. Om dan in het hoofd van Gregor te kunnen kruipen, de droom van iedere columnist. Helaas, Gregor acht zich het kansrijkst in zware eendagswedstrijden.
– Na zijn carrière wil Gregor een bos kopen. Gregor vist niet alleen graag, hij is ook dol op houthakken. Een bezigheid die voor renners op dezelfde zwarte lijst staat als de Ronde van Portugal en waaghalzerij als schansspringen en een poosje wandelen. Dat gemis wil hij ooit goedmaken.
– Aha, goed nieuws. Gregor kampt met een pollenallergie.
– Op zijn Instagram (en die van zijn vriendin) alleen maar gelukkige gezichten, dus dat schiet ook niet op.
Ten einde raad begon ik in zijn jeugdjaren te graven. Altijd een goed idee. Hoe verder men teruggaat in de tijd, hoe minder zeker men kan stellen dat de persoon over wie men leert nog dezelfde persoon betreft, daar die langzamerhand iemand anders wordt, maar voor eens en altijd als dezelfde persoon wordt beschouwd. De verschillen tussen nu en vroeger zijn die tussen hij en een ander.
Om maar te verklaren dat ik niet schrok dat Gregor vroeger aan skiën deed, hier ook geen te zware consequenties aan wilde verbinden. Maar goed, als columnist dien ik met elke druppel een emmer te vullen.
Zodoende volgt hier het straffe, meeslepende en ongelofelijke relaas van Gregor. Tot zijn vijftiende deed Gregor aan skiën. Een val stuwde hem echter richting het wielrennen, zoals niet ongebruikelijk schijnt onder wintersporters. U zult denken: gedurende zijn lange revalidatie ontdekte hij de fiets en bleek hij pardoes de beste Oostenrijker van zijn generatie te zijn. Zo voorspelbaar is het allemaal niet: hij deed voordien ook al aan wielrennen ter ondersteuning van het skiën. Ja, wat een verhaal hé.
Lezersvraag: kent u nog voormalige wintersporters die nu de Tour rijden? Laat een reactie achter in de comments!
In De Tour van Gregor wordt de Tour van Gregor Mühlberger gevolgd, hoofdrolspeler in De Tour van Gregor.
- Het nieuwe wielerjaar in 40 stellingen - 22/02/2022
- Wielrennen bestaat niet - 13/05/2020
- Ooit was er wielrennen - 07/05/2020