Gisterenmiddag was het dan weer zover. Het jaarlijkse moment dat mijn haren recht overeind gingen. Kippenvel van opwinding nam 30 seconden lang mijn lijf over. Mijn tijdelijk gepukkelde armen verrieden intens geluk. In mijn hoofd louter ruimte voor dierbare herinneringen. Ik keerde zonder aankondiging plots terug naar een kleine camping ergens in de Alpen.
Ik zat op een kleedje ergens in de jaren tachtig. Mijn vader op een klapstoel. De ruimte tussen ons gevuld door een wereldontvanger. Tijdstip in ieder geval na twee uur in de middag. Zonder dat mijn vader het zich bewust was, werd ik gehersenspoeld, stelselmatig. Elke openingstune en elke Tourflits werd iedereen geacht stil te zijn. Drie weken lang schoof vader bij iedere Tourflits als reflex het volumeschuifje naar rechts. Zo voedde vader mij op vanuit de onuitgesproken visie dat er op dat moment niets belangrijkers was. Drie weken per jaar stond mijn opvoeding in het teken van de Tour de France. Drie weken lang orde en regelmaat. Niks voorspelbaarder dan dat.
Die opvoeding liep trouwens gesmeerd, want binnen de kortste keren attendeerde ik paps op een Tourflits. De vakantie erop mocht ik ongevraagd zelf de volumeknop bedienen. Het zoeken van de juiste frequentie bleef echter voorbehouden aan mijn vader.
Gisteren was het dus zo ver. NPO radio 1 joeg een promo van Radio Tour de France door mijn autospeakers. Net als op de camping ging mijn rechterhand automatisch naar de volumeknop. Een intens blij kind reed over de A12 vanmiddag.
De Radio Tour de France-tune is inmiddels op m’n ziel gaan zitten. Ik kan de tune niet meer horen zonder me gelukkig te voelen. Het is de combinatie van dierbare herinneringen en de aanwakkerende opwinding van de aanstaande Tourstart. De Tourflits als kapstok van dierbare herinneringen. Bij elke Tourflits ben ik me even heel erg bewust van mijn voorbijgaande leven. De rijkdom die verscholen ligt in de associatie.
En het wordt elk jaar sterker. De associatie, mijn kippenvel, mijn geluk en… mijn dankbaarheid voor mijn vaders onbewust geslaagde opvoeding. Bedankt paps!
Is geboren in de jaren ’70 en kind van de jaren ’80. Stond als 12-jarig jongetje bij zijn vrienden bekend als Erik Breukink en won menig etappe van het sportveld naar huis. Nog steeds op zoek naar een Panasonic-outfit. Stond als 14-jarige puber op de Col de Madeleine op de dag dat Steven Rooks won op Alpe d’Huez. Sindsdien gek op de koers. Besloot op zijn zestiende een goede wielrenner te worden, omdat hij spaghetti nou eenmaal lekker vindt. Ooit derde in een Tourpool. Favoriete koersen: Roubaix & Lombardije.
- Wielerjaar 2020 was als een oliebol in de zomer - 11/11/2020
- Gezinsdrama - 07/08/2020
- Ride Power! Ofwel: groeten op de fiets in de herhaling - 07/01/2020