Johnny probeerde gewoon op kop te rijden

Johnny Hoogerland

Winnen is het resultaat van noeste labeur, talent en mentaliteit.

Deze wetmatigheid kaatst in alle sportdiscussies altijd als een echo op en neer. Jarenlang verkondigde ik hetzelfde; de winnaar als killer. Tot gisteren.

Ik keek het NK wielrennen en zag allerlei winnaars. Lars Boom, de sluipmoordenaar, sluw als een vos. Niki Terpstra, de geweldenaar die schofterig hard kan fietsen. Sebastian Langeveld, de serene stilist. Bauke Mollema, de slang die zich over zijn fiets heen kronkelt.

En Johnny.

Johnny bewees zondag het tegendeel. Ongeveer 2 minuten, zolang duurt het interview net na zijn overwinning. Een aantal quotes: “Ik voelde me eigenlijk niet zo heel goed”, “eerst lost Bram terwijl ik eigenlijk dacht dat ik de mindere was van de drie”, “Ik rij gewoon op kop op de laatste klim en ik los gewoon Sebas”. Johnny voelde zich dus niet zo goed, dacht dat hij de slechtste was en lost zijn medevluchter terwijl hij gewoon op kop probeerde te rijden.

Terwijl de striemen van een te strakke helm zijn voorhoofd tekenen, neemt Johnny gelaten een kus van zijn teamgenoot in ontvangst. Johnny begrijpt het allemaal nog niet zo goed. Johnny had namelijk niet gewonnen. Deze overwinning was Johnny overkomen. Johnny stuurde vandaag nog een tweet de wereld in met een foto van een wandeling met zijn hond.

De mooiste overwinningen worden niet behaald door killers. De mooiste overwinningen overkomen je. En dat is maar weinigen gegeven.