Om 14u00 staakt hij onmiddellijk alle activiteiten waarmee een jongen van zeven zich op een julidag bezighoudt. Zo is hij altijd net op tijd klaar om te vroeg voor de televisie te zitten. Wat heet te vroeg? Om te vroeg klaar te zitten kun je nooit te vroeg zijn. De rechtstreekse uitzending van de Tour moest zomaar eens vroeger beginnen dan voorzien. Het enige dat hem bedaart. Niet gewoon bedaren, bewegingsloos slorpt hij het schouwspel op dat hij uit een mengelmoes van ongeloof en verdwazing niet kan loslaten. De verveling die hem plaagt bij het maken van rekenoefeningen laat hem nu gerust. Zijn moeder, hoewel opgetogen met de plotse rust die zeer snel gewent, komt kijken of hij nog ademt. Dat doet hij. Starend naar fietsende mannen weliswaar. Het is onmogelijk te achterhalen aan wat hij denkt, maar het is voor een blinde glashelder dat dit een onverklaarbare aantrekkingskracht op hem uitoefent. Zijn het de renners getooid in veelkleurige pakjes? Andermans lijden? Proeft hij wel de spanning die in de lucht hangt? Vroegtijdig hipstergedrag van kijk mij eens voetbal een stom spel vinden? Hij kent reeds enkele namen, Peter Sagan, Chris Froome, Greg Van Avermaet, Mark Cavendish, Vincenzo Nibali, Alejandro Valverde, Arthur Vichot en Davide Rebellin die men op zijn deelnemerslijst was vergeten, eigenlijk teveel om op te noemen. Hij zal het niet hardop zeggen, maar onbewust is er dat besef dat hij totaal geen flauw benul heeft naar wat hij kijkt. De reden dat hij blijft kijken. Hij heeft het voor zichzelf nooit zo verwoord, maar geen telraam vat het aantal waarheden in wielrennen. Kijken doet hij met volle overgave en telkens hij kijkt openbaren er zich nieuwe geheimen, leert hij andere renners kennen, laat hij zich op een of andere manier verrassen zoals alleen een kind van zeven dat kan. Opgepast, hij had ze al eerder opgemerkt. De twee herenstemmen op de achtergrond met een ernst die verraadt dat de eigenaars ervan voor hem geboren zijn. De twee stemmen hebben het over doping. Een Chinese wielrenner? Een soort middeleeuws kasteel? Hij schrijft het woord op en kijkt vertwijfeld naar het vel papier. D – O – O – P – I – N.
De vader van een jongen van zeven komt de woonkamer binnen en nog vooraleer hij neerploft en de jongen van zeven opmerkt hoort hij de vraag waarvan hij wist dat ze ooit zou komen in een of andere variant, denkelijk op een ongelegen moment. Maar nu? Hij hoort de vraag voor een tweede keer. Wat is doopin papa? De zin bekruipt hem een vraag terug te stellen. Hoe leg je aan een kind van zeven uit wat doping is zonder dat het voor zijn elfde een gewetenloze en cynische zak is zoals zijn vader? Hij houdt zich ternauwernood in. Opvoedtips bij de vleet, hij leest ze allemaal zonder voorselectie. De jongen van zeven zou hem later als een goede vader herinneren. Maar als het echt om iets draait sta je er alleen voor. Hij kan het weten. In plaats van zich te ontfermen over zijn zoon die een hele geschiedenis aan bedrog en hypocrisie nog moet verwerken, krijgt hij zelfmedelijden omdat de grote hoeveelheid opties hem hindert een keuze te maken. Hij kan hem vertellen dat doping helemaal niet bestaat. En al zeker niet in het wielrennen. Hij heeft genoeg rennersneuzen zien bloeden om dit geloofwaardig te laten lijken. Wat voor vader is hij dan? De tijd komt dat jongens van zeven geen zeven meer zijn en beter weten. Ongetwijfeld terugdenkend aan de tijd dat vaderlief vertelde dat doping helemaal niet bestaat. Wat rest er dan nog van zijn gezag? Het kan altijd erger. Voor hetzelfde geld kijkt hij altijd de andere kant op wanneer het onderwerp een beetje gevoelig wordt. Of met een dwaas naïeve blik. In het geval van een jongen van zeven een ongedwongen kijk. Nee, liever ziet hij zijn kind geen wielerjournalist worden. Hoe sneller losgerukt uit deze sprookjeswereld, des te beter. Ook dat schijnt niet helemaal waar. Hij is zeven en moet nog dromen. De ontnuchtering valt in de rest van zijn leven wel met bakken uit de hemel. Minimaliseren dan maar? Er wordt weleens wat gepakt, maar het is toch vooral een probleem van vroeger, maar het zijn alleen de Russen, maar de Belgen en Nederlanders zijn daar veel te braaf voor, maar de controles zijn hyperstreng, zo streng dat er geen nooit een wielrenner wordt betrapt. Dit cynisme bewaart hij beter voor zich. Moet hij het heel omzichtig melden alsof doping zeer kwaad nieuws betreft? En is het dat wel? Daar is hij zelf nog niet over uit. Na de aanslag in Nice las hij dat je slecht nieuws noch mag verzwijgen voor kinderen, het niet mag dramatiseren. Om mogelijke vragen hierover te beantwoorden had hij zich met steekkaarten voorbereid. Dat de wereld in brand staat laat zijn kind van zeven schijnbaar koud. Hij peilde naar de reden waarom niet. ‘Je kunt niet alles in de hand hebben. En Nice ligt toch een eindje verder dan Parijs. Een week fietsen,’ preciseerde hij doodgemoedereerd. Kennis die hij bezat sinds maart vorig jaar. Het is eigenlijk niets bijzonders, begint de vader van een jongen van zeven.
- Het nieuwe wielerjaar in 40 stellingen - 22/02/2022
- Wielrennen bestaat niet - 13/05/2020
- Ooit was er wielrennen - 07/05/2020