Slow Blues. Zo ervoer Joris Nieuwenhuis zijn allereerste Pyreneeën-etappe. Het plan van de dag was simpel, als een eenvoudig akkoordenschema. De uitvoering langgerekt en vol pijn. Een trage cadans. Een langzaam, niet te stoppen ritme. Een puur geluid. Met de meest basale opdracht: overleven. Halverwege een klim de gedachte: “wat ben ik aan het doen?” Bij de volgende klim stug opnieuw beginnen. Hetzelfde akkoord. Die zich herhalende pijn. En ergens diep van binnen de hoop. Bijna weggestopt. Maar steeds terugkerend: “dit gaat voorbij”. Pijn gaat over. Zeker. Sowieso. Ooit. Daar. Over 20 kilometer.
Foto: Vincent Moes | Team Sunweb
Now the only thing
That I know
The only thing
That I think I knowWhen the hurt is over, babe
Lord, maybe love will flow
In strofe één van etappe 8 plaatste ploeggenoot Søren Kragh Andersen de eerste demarrage van de dag. Een daverend openingsakkoord. Tourbaas Prudhomme sloopte even daarvoor de startvlag. Een veeg voorteken. Er zou meer gesloopt worden vandaag. Joris zat op de tweede rij van het peloton. De instructies schreven meespringen of afstoppen voor. Het werd ’t laatste. De deur werd vakkundig dichtgegooid. De vlucht van de dag was vertrokken.
Meezitten op de eerste klim was voor Joris couplet twee. In de buik van het peloton de Col de Menté over. Dat lukte. Ook al ging dat met hangen en wurgen.
Afwisselend met Nikias Arndt en Casper Petersen wierp hij een blik op Cees Bol. Bij de ‘switchbacks’ werd er even achteruit gekeken. Mocht Bol slecht zitten dan zouden ze zich laten afzakken. Soms was hij eraf. Dan zat Cees er weer erbij. Die reed zoveel mogelijk in zijn eigen tempo. Op de top zat Bol in het laatste wiel van het peloton. Precies goed.
When the hurt is over, babe
Maybe love will flow againWell love, well well well, yeah yeah yeah
Op de Port de Balès kwam de etappe langzaam op stoom. Een dampend bluesnummer. Het werd zaak voor Joris om het juiste ritme vast te houden. Een kwestie van goed kijken wat de ritme-sectie deed. Joris hield ervaren mannen als Alexander Kristoff en Peter Sagan scherp in de gaten. Zolang die zich aan het vastklampen waren, ging Joris er ook vol voor. Zodra zij om zich heen gingen kijken en hun eigen tempo pakten, liet hij zich ook droppen. Mannen met zoveel ervaring zouden nooit buiten de tijd komen.
Zo’n eindeloos durend bluesnummer kan het publiek tot waanzin drijven. Op de Col de Peyresourde ging een dampende en zwetende menigte volledig op in de wielershow. Er werd gesprongen. Geschreeuwd. Er werd een ziekte vergeten. Mondkapjes weggetrokken. Asem vol bier uitgeblazen.
Tussen de vele vlaggen zocht Joris naar dat ene doek. Die vlag met de verschillende kleuren groen en dat licht gebogen witte kruis.
Joris kon hem niet vinden. Zoals in een bluesnummer ook wel te verwachten was.
Said, when the hurt is over, babe
Lord, when all the pain is gone
When all the pain is gone
Maybe I will learn how to love again you
When the hurt is over, over
Lord, when all the pain is gone…
10 kilometer verderop werd Joris wel door zijn vader gespot. Daar stond Laurens Nieuwenhuis aan het hek. Ditmaal niet op klompen, maar mét de Achterhoekse vlag. Hij had zijn Fiat-camper op camping municipal Arreau staan en was op z’n Cérvelo S3 —natuurlijk in de kleuren van Team Sunweb— naar het parcours gereden. 2 kilometer van de streep in Loudensville. Een rustig en schaduwrijke plek.
Nieuwenhuis zal zijn zoon in principe volgen tot het slotakkoord in Parijs, samen met zijn kameraad Derk Janssen. Het werk moet maar even wachten. En de zijspancross, hun gezamenlijke hobby, ook. Sommige zaken zijn belangrijker.
Dat hoef je iemand die grafstenen maakt echt niet uit te leggen.
Na de finish wachtte Joris nog een onverwachte toegift: kamer 33 van hotel Campanile in Pau. “The only hotel where you can shit, shower and lay in your bed at the same time” hoorde Joris ploegleider van dienst Matt Winston zeggen. De blues was nog niet voorbij.
When the hurt is over, over
Lord, when all the pain is gone…
Gelukkig kon Joris zich lekker laten neerploffen op zijn eigen matras. Netjes neergelegd door Tom ‘Matrazzi’. De man die tijdens deze Tour niet alleen de matrassen voor Team Sunweb rondbrengt, maar Joris soms ook een USB-stickie met obscure en onverwacht goede muziek bezorgt.
Zoals ‘When the Hurt is Over”. Slow blues van Mighty Sam MacClain.
DAGELIJKSE UPDATE – Joris Nieuwenhuis (24) debuteert voor Sunweb in de Tour de France van 2020, als belangrijke schakel in de lead-out van sprinter Cees Bol. Iedere dag zoekt Bort Hartog even contact met Joris om zijn belevenissen van die dag te horen. En omdat Joris vaak muziek in zijn hoofd heeft, vraagt Bort hem ook naar zijn song van de dag! De playlist die zo langzaam ontstaat, kun je hieronder vinden of via deze link.
- Joris on Tour: La Planche des Belles Filles (etappe 20) - 20/09/2020
- Joris on Tour: Champagnole (etappe 19) - 19/09/2020
- Joris on Tour: La Roche-sur-Foron (etappe 18) - 18/09/2020