José

José de Cauwer

José! Een ode!

Hij heeft zich herpakt.

Wie? José!

Ik verklaar me nader.

Een tijdje geleden begon ik hem een zeur te vinden. Hij had wel altijd iets op iemand aan te merken. Misschien was het maar een indruk, ik weet het niet, maar ik vond het toch maar zo.

Ik heb het over José De Cauwer, de sidekick van Michel Wuyts tijdens de Tour.

Maar dit jaar was hij in volle glorie terug. Hij schitterde elke namiddag, een hele rit lang. Hij geeft commentaar, duidt, legt de strategie uit, ziet lijnen die wij niet zien, weet alles over iedere renner. En hij kent de interne keuken als geen ander (moet je eens op letten: als Michel het over doping probeert te hebben, dan zwijgt José meestal).

Wat er dit jaar nog nauwelijks bij was: de tenenkrullende kwinkslagen, als – sorry – twee oude wijven onder mekaar. Ze deden het dit jaar niet, José en Michel.

Neen: José was in grote doen. En nu ik het zo schrijf: Michel Wuyts lijkt me méér de sidekick van José geworden. De helper is kopman geworden.

En helper was José, ook als renner. Hij was de luxehelper – zoals dat toen heette – van Hennie Kuiper, in dat superteam van Ti-Raleigh, voordien ook bij Frisol. Hij zat vaak in de winnende ploeg in de ploegentijdritten.

En hij won de eerste rit van de Vuelta in 1976. Hij droeg daarna drie dagen de leiderstrui. Het was José’s hoogtepunt. Vijf keer reed hij de Tour (tussen 1975 en 1979), vijf keer haalde hij Parijs.

Maar zijn grote successen kende hij als coach: eerst van Greg Lemond toen hij 1989 de Tour won, later in 2005 als bondscoach van België met Tom Boonen in Madrid als wereldkampioen.

Daarna raakte hij weg uit de echte buik van het peloton, het moet niet allemaal koosjer gelopen zijn. Toen hij ook toegaf dat zijn brievenbus als doorgeefluik voor amfetamines had gediend, was er blijkbaar toch echt iets gebroken.

Hij werd co-commentator bij alle grote koersen, bij de VRT.

En in de Tour van 2014 was hij gewoon top.

Vind ik.