Sinds deze Tour weet ik dat er ook karakterzelfmoord bestaat. Het team van adviseurs van nationale held Robert Gesink dient onmiddellijk vervangen te worden of – zo het nog niet bestaat – ingesteld te worden. Robert pleegt karaktermoord op zichzelf. Bij elke meter die hij nog fietst boet hij in aan heldendom. Voor het publiek is dat nog niet zo erg. Veel erger is dat zijn collegae het demasqué van dichtbij kunnen aanschouwen. Bij de eerste procenten omhoog moet Robert lossen, zijn knechten vooruit sturend en treurig nee-schuddend.
Een goede ploegleider had Gesink verboden nog verder te rijden. Of willen ze soms dat dit zijn laatste serieuze poging was een podiumplaats in de Tour te bereiken? Nooit meer zullen de mederenners hem serieus nemen: “Aah, daar heb je … hoe heet-ie ook weer? Oh ja, Gesink! Die won toch ooit de Ronde van Oman? Of was het Qatar? Hij kon toch ooit wel een beetje bergop rijden?” Te vroeg opgebrand.
Sommigen zullen zeggen dat het juist gunstig is om vanuit underdogpositie toe te slaan. Dat is met betrekking tot wielrennen een hardnekkig misverstand. Underdogs worden teruggepakt. Demarreren is zinloos. Ga maar eens kijken wat er in een trimmerswedstrijdje gebeurt als er iemand demarreert met haar op de benen en tennissokken.
Uit de Tour halen en wel meteen! Verlos hem uit zijn lijden. Grote persconferentie organiseren en zeggen dat Robert te hard gevallen is en op dit niveau niets in de Tour te zoeken heeft. Onze Robert komt toch verdorie niet om mee te rijden?! Hij komt om voor een positie bij de eersten en om iedereen een poepie te laten ruiken bergop. Breukink! Please!! Verlies nemen, op vakantie sturen en laat Gesink de Vuelta winnen.
- Gewetensvorming - 14/01/2013
- Macht en hematocriet - 20/10/2012
- De 5 lelijkste ‘zitters’ - 10/11/2011