Tijdens de Zesdaagse van Amsterdam zat ik middenin de film; middenin de koers. Zes avonden lang was ik onderdeel van het Hollywood van het baanwielrennen. Ik stond met mijn neus bovenop de set en voelde me een fan verkleed als organisatiemedewerker. Terwijl ik sponsoren te woord stond, genoot ik van het opzwepende commentaar, de suizende banden en het krakende hout. Ik sprak met prominenten, figuranten en hoofdrolspelers. Allemaal bezeten door de oorlog; allemaal met koersbloed. Bovendien kon ik de filmsterren in het rennerskwartier aanraken. Ik denk dat ik daardoor besmet ben geraakt.
Alles begint te jeuken als de film zich afspeelt. Ik vind het zo mooi om naar te kijken dat ik hem haast niet meer kan zien. Ik denk telkens maar één ding: ik wil ook. Ik wil ook kapot gaan in het zadel en sterven op de streep. Ik wil ook van mijn fiets afstappen en rondzwalken op een manier dat geleidehonden geen raad met me weten. En zo blij zijn met een fles champagne dat ik verdacht word van een alcoholverslaving. Ik wil ook een afspraak bij de tandarts moeten maken omdat ik mijn tanden heb stukgebeten in de slotkilometer. Of met de oogarts omdat ik zwarte sneeuw heb gezien. Ik wil ook in staat zijn de afloop van een film te bepalen. Ik wil door het lint gaan op mijn fiets, ook letterlijk.
Ik wil koersen.
- 18+ - 13/04/2015
- Op de radio - 16/04/2014
- Paspoppen bloot kijken - 01/03/2014