Met z’n rechterhand brengt hij een sigaret naar de mond, in de rechterhand bewaart hij de gouden plak van Hennie. Maar blij lijkt coach Joop Middelink, ondanks dat goud, tijdens de persconferentie niet. Hennie Kuiper zelf wel. Hoewel? In z’n ogen is trots te zien, maar de blijdschap van de kersverse Olympisch kampioen oogt gereserveerd.

Wie slechts de uitslagen in zich opneemt of de erelijst van Hennie Kuiper, begrijpt ook de stoïcijns ogende dame rechts (een medewerkster van de Olympische Spelen?) op de foto van Tonny Stroucken niet.

Maar ‘München ‘72’ zijn ook de Spelen van de terroristische aanslag die uiteindelijk elf leden van de Israëlische delegatie het leven kost. Sporters worden voor een deel onwetend gehouden maar als het Olympisch dorp in een vesting verandert, valt het drama nauwelijks meer te verbergen.

Hoewel de Israëli vinden dat de Spelen door moeten gaan, besluiten sommige sporters naar huis te keren. De Nederlandse wielrenners niet. ‘Kom jongens, gewoon trainen’, zou coach Middelink tegen Cees Priem, Fedor den Hertog, Piet van Katwijk en Hennie Kuiper gezegd hebben, staat in de deze week verschenen geautoriseerde biografie ‘Hennie Kuiper, kampioen wilskracht’.

‘Erg natuurlijk maar wordt het hele gebeuren nu afgelast? Is al die training, zijn al die opofferingen voor niets geweest?’, reageert Kuiper die pas als laatste geselecteerd wordt voor zowel de 100 km-ploegentijdrit als de wegrit.

Als duidelijk wordt dat de Spelen doorgaan, zijn de Nederlandse renners blij. Kuiper: ‘We stonden te juichen voor het beeldscherm. We konden rijden.’

En hoe. Na een solo van 40 kilometer kan Hennie één hand in de lucht steken. Hij heeft een Olympische gouden medaille gewonnen! Kuiper beschouwt deze zege deels als revanche op degenen die hem eerder passeerden voor selecties van WK’s.

‘Hennie Kuiper, kampioen wilskracht’ staat vol met verhalen, en met heel veel foto’s (deels niet eerder gepubliceerd).

Jos van Nierop
Laatste berichten van Jos van Nierop (alles zien)