De Vlaamse Ardennen en zijn mythische bergen. Een stuk natuur dat mijn wielerhart sneller doet slaan. Niet alleen de eerste zondag van april maar ook op Allerheiligen, een jaarlijkse afspraak op de flanken van de Koppenberg. Tropische herfsttemperaturen, kleurrijke vallende bladeren en dikke rijen toeschouwers. Kortom een prachtig plaatje voor de Koppenbergcross.
Na de eerste finishpassage zette Wout Van Aert zich op kop. Vanaf dan kwam niemand er nog over. Ronde na ronde kraakten er alsmaar meer renners in zijn wiel. Geen enkele seconde keek hij om. Gas open en gaan. Op de power. Een lengte, twee lengtes. Uiteindelijk draaide het uit op een ereronde en een halve minuut voorsprong. Ik zocht naar een woord om de manier waarop Van Aert deze cross betwiste te beschrijven maar dat vond ik niet. Een ding was duidelijk: de wereldkampioen was een klasse beter dan de rest.
Van een tweestrijd was geen sprake. In de achtergrond had zijn rivaal Mathieu Van der Poel een gevecht met zichzelf. Tuffend en happend naar adem. Schouders tussen de oren en roodkleurige wangen. Het bolde voor geen meter. Van der Poel beet op zijn tanden en hij telde de seconden weg. Aan dat uur leek plots geen einde te komen. Op dagen zoals deze besef je als renner van hoever je komt. Gelukkig denkt het karakter van Van der Poel nooit aan opgeven. De Nederlandse kampioen is een klasbak. Dat is een feit.
Supporters zijn er dan ook in goede en slechte tijden. Dat zal Mathieu Van der Poel nog maar eens beseft hebben. Op de weide heerste een galm van aanmoedigingen en applaus. Van boegeroep en dronken toestanden was geen sprake. Dit publiek was duidelijk niet hetzelfde als op het WK in Zolder. Deze toeschouwers hadden één voor één een hart van goud. De liefde voor deze sport is dan ook een tikkeltje groter in de Vlaamse Ardennen.
De Koppenberg leerde ons van alles. Het tempo van Wout Van Aert was moordend. Toon Aerts toonde dat hij die Europese titel waardig is. Kevin Pauwels vond zichzelf meer en meer terug naar mate de wedstrijd vorderde. Een offday voor Mathieu Van der Poel heeft ook zijn positieve kanten. Velen vonden het parcours te zwaar maar voor Klaas Vantornout mag dat ook wel eens. Al dachten de ogen van Lars van der Haar aan de finishlijn daar anders over. De koeien langs de kant zullen blij zijn dat de wei binnenkort terug van hen is. En het publiek. Dat had zelfs een warm applaus voor de Japanner Yu Takenouchi in petto. Want een cross zonder publiek is geen cross én de Koppenberg liegt nooit.
Bedankt voor de wijze lessen. Tot op de Ronde Van Vlaanderen, mythische berg!
(Onlangs verschenen op de site van Judy Van Impe)
- Ciao Fabian - 15/11/2016
- Koppenbergse lessen - 02/11/2016