Wat gaat hij zeggen? Voor wie het geduld niet heeft om te wachten, hier alvast het voorlopige script van de Lance meets Oprah-show.

Er zijn pakweg drie scenario’s:

  1. Een ruimhartige bekentenis. Op z’n Amerikaans door het stof gaan, vol vals sentiment. Doel: de geesten rijp maken voor de herrijzenis van Lance Armstrong, deel 2.
  2. Het inzetten van een ongekende tegenaanval, misschien wel onderbouwd met een nieuw, lijvig dossier. Een multimediashow zoals we nog nooit zagen: hoe een dwaalspoor te pitchen, in 3D, HD, voor gevorderden. Waarschijnlijker dan optie 1.
  3. Ook niet ondenkbaar: een bekentenis zonder dat het woord daarbij valt. Een juridisch geconstrueerde variant, waarbij de miljoenen volgers na afloop denken: waar heb ik nou eigenlijk naar zitten kijken? Het Tourgevoel ja.

Waar zijn de bookmakers als je ze nodig hebt? In geen andere sport is de voorpret zo belangrijk.

Nachtbrakers, verwacht niet teveel. Het voorprogramma is vaak beter dan de hoofdact, de reis leuker dan het doel, het verlangen groter dan de buit. De diepgegroefde, slecht geklede muffe mannen met hun krijtbord hebben allang plaatsgemaakt voor advocaten met zonnebrillen en donkere SUV’s. Ieder tijdperk krijgt de randverschijnselen die het verdient.

Toch is het een opwindende gedachte: misschien zijn ze op dít moment wel bezig, die Lance en Oprah. Wanneer het negentig minuten durende gesprek wordt opgenomen is niet bekend gemaakt.

Heb je zoveel tijd nodig als je écht iets te melden hebt?

Ook weer spanning en voorpret. In elk geval moet er een team van juristen in verregaande staat van oververhitting zijn, net als redactiemedewerkers en onduidelijke, vast overbetaalde randfiguren.

Ze zullen bovenstaande varianten (alsjeblieft nog) beproeven op hun houdbaarheid en geloofwaardigheid tot ze – net als wij – geen Lance meer zien kunnen.

Maar het kan bijna niet anders of ze werken aan het script van de ultieme anticlimax.

In de Tour wist Armstrong de hooggespannen verwachtingen altijd waar te maken. Dat wil de geschiedschrijving nog weleens zien. Desnoods met opnieuw de leugen als troefkaart.

Een man die bijna niets meer verliezen kan heeft geen spelregels nodig. Maar hij zal nooit meer de toon dicteren. Wat hij ook te melden heeft.

In de uitzending zullen de juristen het winnen van de romantici. De cynici mogen opnieuw hun longen volzuigen met valse, onwelriekende lucht. Ongetwijfeld zal Armstrong wat meer vertellen dan in zijn bijtende tweets. Maar hij zal tot het randje gaan van wat gemeld moet worden, niet verder. Tenzij de televisieminnende ramptoerist het psychisch wrak voorgeschoteld krijgt waar die zo gretig op wacht. De grens ligt deze keer niet meer bij die magisch geworden hematocrietgrens van 50, die ligt bij de definitie van de meineed.

De consequenties zullen ingrijpend zijn als Lance zich eindelijk eens verspreekt. Als hij opbiecht een epo-veelvraat geweest te zijn, of zelfs de spil van dat dopingnetwerk. Dan verdwijnt hij achter de tralies. Amerikanen hebben alleen mededogen met hun helden wanneer het ze uitkomt. Het is precies vanwege dezelfde dreiging dat zijn ex-collega’s hem aan de galg praatten. Het is aan Oprah om de stoel weg te duwen.

Armstrong zou natuurlijk ook een déél van zijn zonden kunnen opbiechten. Bijvoorbeeld als zijn juristen hebben uitgezocht dat je eigen – onbewerkte – bloed inspuiten feitelijk geen doping was in  The Boss z’n hoogtijdagen (Springsteen, claim die naam nou eens terug).

Bloeddoping heeft hetzelfde effect als epo en was lange tijd niet opspoorbaar. En dus niet strafbaar. Let wel, dan hebben we het niet over geloofwaardigheid. Hooguit die strop was losser krijgen.

Epo-gebruik heeft hij te vaak ontkend om daar (juridisch) nog uit te komen. Maar misschien heeft hij iets onschuldigers gevonden om door het stof te gaan, of kan hij verklaren hoe hij door zijn ziekte – sentiment! – verslingerd raakte aan het infuus.

Maak vervolgens de opsomming van collega’s die hetzelfde deden, maar die hem desondanks nooit konden bijhouden. Leg uit hoe je arts je altijd vertelde dat bloeddoping helemaal geen doping wás en je hebt het begin van een verhaal. De gemiddelde Amerikaanse tv-kijker zal zwichten voor minder. Zeker als die daarna weer een blokje kanker voor de kiezen krijgt. En Oprah een gevoelige stilte laat vallen. Dat stond zo in het script.

Niet gevreesd, ook bij de anticlimax is er winst.

Armstrong presteerde iets dat minstens zo knap is als de Tour winnen. Hij heeft van doping definitief amusement gemaakt. Eindelijk is het een volwaardig onderdeel van zijn sport geworden, met dank aan USADA. Hij heeft het onderwerp weggehaald uit de sfeer van Franse politiebusjes, lelijke exterieurs van laboratoria en onduidelijke veeartsen. Hij heeft het bedrog uit de krochten van het wielrennen getild. Discussies over doping volwassen trekjes gegeven, weg van het welles-nietes, maar toch vol drama.

De echte liefhebber hoeft niet te smachten naar de Tour Down Under, het onbeduidende voorprogramma van een voorprogramma, waarmee het wielerseizoen zich eindelijk weer op gang gaat trekken. Voorlopig is er beter amusement voorhanden.

Mark de Bruijn
Laatste berichten van Mark de Bruijn (alles zien)