Als je de Tour niet in bed kunt winnen, dan maar na de finish, zal de Spaanse renner Carlos Barredo gedacht hebben. Hij kwam over de streep in Gueugnon, vond een los voorwiel en ging daarmee de Portugees Rui Alberto Costa te lijf. Ze sloegen elkaar met veel Zuid-Europees temperament tegen de grond en moesten uiteindelijk door verzorgers uit elkaar getrokken worden. De ziedende Costa won het gevecht op de apenrots: Barredo droop af met een bloedneus en een slag in zijn voorwiel.
Iets verderop ondervond de Australische sprinter Robbie McEwen aan den lijve dat je de Tour ook na de streep nog kunt verliezen. Vlak na de finish stak een journalist opeens de straat over waardoor hij McEwen – die nog heel veel vaart had – letterlijk van zijn fiets liep. De sprinter bleef lang liggen, en nadat hij eenmaal was opgestaan, bleef hij nog heel lang vloeken. Hij werd direct naar het ziekenhuis gebracht voor foto’s en, wonder boven wonder, had McEwen nu eens geen botten gebroken. Maar dat maakte de pijn er niet minder op.
Gelukkig was er ook vreugde na de streep. Mark Cavendish bewees in Gueugnon voor de tweede keer dat iedereen die het vertrouwen in hem als topsprinter had opgezegd er faliekant naast zat. Na zijn zes etappezeges van vorig jaar wilde het deze Tour maar niet lukken. Woensdag kwam hij na de etappe naar Reims woedend aan bij de bus, waar hij zijn fiets op de grond liet vallen alsof het een vieze zakdoek betrof (‘meestal staat er iemand klaar om hem aan te pakken,’ verontschuldigde hij zich een dag later voor zijn slordige omgang met het peperdure materiaal). Vervolgens verdween hij stampvoetend de bus in. Een seconde later vloog zijn helm met een sierlijke boog naar buiten, waar hij op het asfalt kletterde. Een HTC-Columbiamedewerkster haastte zich om de helm weer de bus in te brengen, alsof ze de sporen van een misdrijf uitwiste.
De kranten smulden van dit verhaal. Het sprintkanon zat zonder ammunitie. Er werd van alles bijgehaald: de uitval van Adam Hansen had een goed treintje onmogelijk gemaakt, Cav was niet in vorm omdat hij een trainingsachterstand had opgelopen door een gebitsoperatie in de winter, hij had een turbulente tijd achter de rug op liefdesgebied, de Man of Man zou bezweken zijn onder de druk van zijn sterrenstatus. Maar een dag later snoerde Cavendish alle critici de mond door een dag na zijn gooi-en-smijtwerk met ouderwetse overmacht te winnen. Zijn winst in Montargis was het voorgerecht, in Gueugnon nam hij zijn hoofdgerecht en het wachten is nu op het toetje. Cav is terug.
Eenmaal over de finishlijn in Montargis kwam de ontlading en begon Het Grote Huilen. Het interview met de winnaar, dat traditioneel plaatsvindt zodra de uitslag bekend is, moest worden uitgesteld tot na de truienceremonie, omdat Cavendish zo hartverscheurend aan het huilen was dat hij niets zinnigs meer kon uitbrengen. Ook op het podium stroomden de tranen over zijn wangen en trilde niet alleen zijn onderlip, maar zijn volledige gezicht. Cavs weergaloze wimpers plakten aan elkaar, de zoutsporen op zijn wangen deden denken aan opgedroogde rivierbeddingen. Er schoot me een zin uit een liedje van Lyfe Jennings te binnen: Crying is like taking your soul to the laundromat. Cav draaide donderdag een extra lang wasje op zestig graden om alle frustraties uit zijn kop en lijf te spoelen.
Ik zat op de bank en bracht stiekem ook een bliksembezoekje aan de wasserette. Want wat was hij klein opeens, de grote Cav.
Schreef onder meeer:
- Terug naar Namen - 20/12/2020
- Als een reiger over de toppen - 24/10/2020
- Muziek in de benen - 23/10/2020